-
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
We hebben de loodgieter ‘s nachts stiekem begraven
Soms, heel soms, neemt mijn zwarte kat een spitsmuis mee naar binnen. Levend, maar enigszins gehavend. Eenmaal los uit de greep van de kat, vlucht het muisje onder de kast of achter het bed of ergens op een van de oneindig veel andere stoffige vierkante centimeters waar zowel de honden als de katten niet kunnen komen. Daar gaat het dan ongegeneerd lopen sterven. De geur is niet te harden en álles moet op zijn kop. En álles is veel hier. Als ik dan eindelijk het lijk gevonden heb, denk ik: ik moet echt kleiner gaan wonen. Maar niet té klein: er moet wel plaats zijn voor de twee herders, het clubje katten en ach, soms een spitsmuisje. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Zonder contrast zouden we gek worden
Ik hou van blauw. Van die lange, oneindige lentelucht waarin ik kan blijven kijken en wegdromen en de gedachten onwillekeurig terug gaan naar vervlogen lentes en zomers, van de blauwe schittering van de Middellandse Zee, het blauw dat ik zojuist zag blinken boven de bek van een eend die stil naast me in de diepe sloot op het water dreef, van de blauwe schittering van het dak van een schuur, van het diepe donkere blauw van een plek op het lichaam die herinnert aan verdwenen pijn. Blauw is zacht, blauw is rust, blauw is ruim. -
PREMIUMColumn Maikel Harte
Mannen sta op!
Tijdens zo’n pandemie leer je nog eens wat. Nu er bij de vaccins van AstraZeneca en misschien ook bij die van Janssen een verhoogd risico is op trombose, worden er vergelijkingen gemaakt met andere risico’s op trombose. Zo heb ik nooit geweten dat je door in een vliegtuig te zitten trombose kon krijgen en wist ik evenmin dat je door het slikken van de anticonceptiepil trombose op kon lopen. Nu hoeft mijn vrouw die niet meer te slikken, maar ik heb dochters die waarschijnlijk ook ooit het vrijerspad opgaan (ik hoop vanaf hun dertigste) en dan zal de pil wel aan de orde gaan komen. -
PREMIUMcolumn oscar garschagen
‘Stop met de Molukkers in een slachtofferrol te duwen’
De eerste keer dat ik pisang goreng at, was in Woonoord Koudekerke ofwel een Ambonezen-kamp. Mijn vader, geboren op Sumatra als planterszoon, ging daar buurten vanuit ons vakantiepension. Als Maleis sprekende totok werd hij warm ontvangen. Van de oorlogstrauma’s en boosheid van de Molukse KNIL-militairen en hun families over de ijskoude ontvangst en de vernederingen was niets te merken. Er was die dag een gezellig feest aan de gang. -
PREMIUMColumn Willem van Dam
Alsof ze de directrice van De Bijenkorf was
Mijn tante Corrie droeg bij bijzondere gelegenheden een vossenbontje rond haar nek. Geen nepperd, maar een echte, verzekerde zij tegen een ieder die het maar wilde horen. Want echte dames droegen echte vosjes. En daar zij zichzelf tot de echte dames rekende, wikkelde zij bij trouwerijen, begrafenissen en andersoortige plechtigheden een echt vosje rond haar imposante onderkin.
-
PREMIUMcolumn jan van damme
Ze rijden zo de vouwen uit je broek
Ja, driewerf ja knikte ik gisteren bij het lezen van de ingezonden brief. Er wordt inderdaad veel te hard gereden op de doorgaande weg in Sint Laurens. Verkeersborden, matrixborden, afwisseling van asfalt en klinkers, het is allemaal verspilde moeite. Ook de sinds de herinrichting veranderde voorrangsregel wil niet landen. Binnen de bebouwde kom gaat rechts voor. Maar pas op als je vanaf rechts de weg opdraait, je loopt het gevaar midscheeps te worden geramd. -
PREMIUMcolumn Bob Maes
In Cadzand Tropez draaien de betonmolens sneller dan het Nederlandse coronabeleid
Een tijdje geleden sprak ik iemand die werkt in het hotelwereldje van Cadzand-Bad. Het was bij het startsein van - weer - een bouwproject. ,,Ze zitten hier niet stil hè?”, vroeg ik hem, wijzend naar de vele kranen in de kustplaats. De man knikte instemmend. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Het zou zo de setting van een detective kunnen zijn
Het Nederlandse voorjaar is in volle gang. Sneeuw, hagel, regen, woeste wind en af en toe een zonnetje. Het zonnetje schijnt helaas vaak wanneer ik binnen aan het werk ben. Het verlangen om buiten de zon op je gezicht te voelen is groot. Niet alleen bij mij, omdat de meesten van ons op dit moment toch min of meer een kluizenaarsbestaan leiden. Dat is ook zichtbaar als het weer dan een enkele keer mooier is. De parken in de steden veranderen dan in speeltuinen voor volwassenen en bieden tevens ruimte voor luide ontevredenheid.
-
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Ik stak de loftrompet en ze bloeide open voor mijn ogen
Van de week ging ik weer eens mijn erf af om een reis te maken naar Het Groene Woud, een leslocatie van de Hogeschool Zeeland in Middelburg. Een erg mooie naam, vind ik dat, temeer omdat er een paar bomen in de buurt staan. Op de reis ernaartoe zag ik uit het niets twee gigantische zuilen van zonnestralen het aardoppervlak bereiken, net als de benen van een driehoek waarvan het snijpunt verholen lag in een dik wolkenpak. Maar tussen die benen, precies in het midden, lag een boerderij. De symboliek ervan deed me mijmeren over het leven in die boerderij: tussen licht en geluk in? -
PREMIUMcolumn oscar garschagen
Alsof het ‘onvoorstelbare, onvoorspelbare’ nooit meer kan gebeuren
Tristan haatte God omdat ‘Hij’ de mensen laat lijden. De gevoelig ogende jongen schoot daarom tien jaar geleden zes van ‘Zijn Schepselen’ en daarna zichzelf dood. Alphen aan den Rijn werd op die stralende dag in 2011 Columbine aan den Rijn. Het ‘onvoorstelbare, onvoorspelbare’ laat zich nooit helemaal verklaren, verzuchtte Willem Kolkman, de nauw bij Tristans familie betrokken familierechercheur, in Op1. Maar in de knappe, ijzingwekkende reconstructie van het leven van ‘een jongen die boos was op God en de wereld’ komen de AD-journalisten Carla van der Wal en Marco Gerling toch heel dichtbij. -
PREMIUMColumn Margot Verhaagen
Mijn oude slaapkamertje is leeg, de keuken doet kaal aan
Mijn ouderlijk huis staat sinds vorige week te koop. De plek die me zo dierbaar is kan ik straks niet zomaar meer bezoeken, een gek idee. De kersenboom in de tuin bloeit, de magnolia ook. Voor mijn moeder nam ik takken mee zodat ze er toch nog een beetje van kan genieten. -
PREMIUM
We worden oud. Nee, we zíjn oud
De advertentie stond achttien jaar geleden in de PZC. Op pagina 14, op de pagina met de familieberichten: ‘Apetrots zijn we op onze prachtige kleindochter: Noortje Emma‘ Ons eerste kleinkind was geboren. En dat móést de wereld weten. -
PREMIUM
Dankjewel, Johan
Paasmaandag. De frisse neus begon met een zonnetje. Een schrale, vlagerige wind, dat wel. Gewaarschuwd voor een graad of vijf hadden we onze winterjassen weer uit de kast gehaald. Maar, zoals gezegd, een zonnetje. Hoe bedrieglijk. Nog voor we halverwege waren gewandeld, trok er een grijze winterlucht boven onze hoofden samen en liepen we voor we er erg in hadden in een sneeuwjacht. Als halve sneeuwpoppen kwamen we thuis.
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Niet de eerste keer dat ik mijn schuldgevoel afkocht bij de McDrive
Tevreden keek ik in mijn achteruitkijkspiegel. Drie smikkelende kabouters zag ik, intens gelukkig met hun slappe friet, kipnuggets die ze toch niet lustten, natte appelpartjes en een speeltje dat over een week zomaar ineens zou verdwijnen. Gelukzalig slurpte de jongste haar milkshake leeg, uitademend in een langgerekte aaaaah. -
PREMIUMColumn Maikel Harte
De popiejopies van het schoolplein willen liever niet dat de juf erachter komt als ze dingen fout doen
Als ik dat politieke schouwspel in Den Haag aanschouw, is het net of ik naar een schoolplein met spelende kinderen zit te kijken. Je hebt Mark, die was jarenlang de populairste jongen van de klas, hij mocht altijd als eerste kiezen met wie hij wilde spelen. Je hebt Wopke, die eigenlijk niet zo populair is, maar wel heel graag bij Mark wilde horen. Sigrid, het kakmeisje dat zegt het voor iedereen op te willen nemen, hoort sinds kort bij de popiejopies. Lillian en Jesse hoorden vroeger ook bij de populaire kids, maar hun clubjes zijn niet meer zo in. -
PREMIUM
Een bijzondere Pasen
Pasen is traditiegetrouw hét moment dat het voorjaar echt begint. Dat kon je wel merken afgelopen dagen. Zonder paaseieren geen Pasen. -
PREMIUMCOLUMN BARRY VAN DER HOOFT
Laten we Cody Gakpo niet te veel hypen
Wat hebben Davy Klaassen, Karim Rekik, Jean-Paul Boëtius en Quincy Promes gemeen? Het antwoord: ze debuteerden allemaal op dezelfde avond in Oranje, op 5 maart 2014 in Saint-Denis. Het Nederlands elftal, onder leiding van Louis van Gaal, had daar niets te vertellen tegen Frankrijk. Het werd 2-0 voor De Haantjes en de bondscoach koos mede naar aanleiding van dat duel voor het 5-3-2-systeem, dat op het WK in Brazilië een uitkomst bleek.
-
PREMIUMCOLUMN WILLEM VAN DAM
Surinamers bij hen op het dorp? Dat nooit!
‘Geen draagvlak voor asielzoekers’, kopte de Eendrachtbode, nieuwsblad voor Tholen en Sint Philipsland, vorige week. ‘Als het aan het gemeentebestuur ligt, komt er geen grote opvanglocatie voor asielzoekers op Tholen of Sint Philipsland’, las ik. En waarom niet? Omdat er ‘geen draagvlak onder de bevolking’ zou zijn. -
PREMIUMcolumn jan van damme
We gaan vanaf nu voor biologisch; de knop moet om
Aan elk grassprietje een druppel dauw. Daarover heen een strijklicht van de net ontwaakte voorjaarszon. Zo krijg je een lichtgrijze, bijna wit oplichtende deken over het weiland. Dat ik hier langs mag wandelen, denk ik dan. Tot niet zo lang geleden zwaaide ik een bedankje richting boer die die groene weide toch maar mooi in stand hield. Voor zichzelf, voor zijn dieren, indirect dus ook voor mij. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
De week waarin ik als een hallucinante gek de zeedijk met een zaklamp uitkamde, op zoek naar een verlepte wasbeer
In de week dat de wereld ten onder ging aan extreemrechtse intimidaties, racistische politieagenten, homofobische schoolbesturen, vaccinatieleed en politieke leugens, waren wij thuis in de greep van een ander probleem: onze dochter was haar knuffel kwijt.
-
PREMIUM
Ik voel me een beetje als de fazant als het gaat om corona
We hebben sinds kort een nieuwe bewoner. Hij is enigszins wild en jaagt de katten angst aan. Als ze hem zien, maken ze zich uit de voeten. De gast is een beetje een dommerik, luidruchtig en opzichtig gekleed. Persoonlijk houd ik wel van dat opzichtige, maar ik ben dan ook geboren in de jaren zestig, waarin psychedelische kleuren overal je netvlies bereikten. Het is een fazantenhaan, die waarschijnlijk op zoek is naar een vrouwtje. -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
‘Klein gatje, nie diep’ zei de Spaanse tandarts
Tandartsen zijn de schrik van menig kind. Ik was er ook zo een. Dat had alles te maken met een tegen zijn pensioen aanhikkend heerschap met een indrukwekkende haardos uit zijn oren en een bril die zijn ogen twee keer zo groot deed lijken. Op een mooie zaterdagmorgen ging hij eens een tand trekken, overschatte zijn trekkracht schromelijk, kreeg die kies er dus niet goed uit, begon te wrikken, en ik die lag te kronkelen en hij die met zijn tang langs het glazuur schraapte omdat hij de grip verloor (dat geluid vergeet ik nooit meer) en ik die hem dan weer spastisch een knietje in zijn kruis gaf. Met andere woorden: het was er niet gezellig; het was een moderne martelkamer. -
PREMIUMcolumn barry van der hooft
Foppe heeft vast wel een paar tips voor Van de Looi
Voetbal, dat is ook je verheugen op een wedstrijd en vaak teleurgesteld worden. Zoals woensdag, toen het voelde alsof er een flinke steen in mijn maag zat, tijdens en na de deceptie in Istanboel. Maar gelukkig kwam er daarna nog een wedstrijd van Jong Oranje aan op het jeugd-EK, die ging vast veel goed maken. Maar de steen verdween niet. Tegen Roemenië werd het 1-1. Een valse start. -
PREMIUMcolumn maikel harte
Ik zat met mijn kinderen te kijken, maar ik heb weg gezapt
Moet je altijd alles op televisie uitzenden of moet je soms mensen tegen zichzelf in bescherming nemen en opnames juist niet gebruiken? Ik heb het idee dat deze vraag te weinig gesteld wordt. In mijn jeugd had je Jerry Springer op televisie: een Amerikaanse talkshow waarin voor publiek en camera ruzies werden uitgesproken. Nou ja uitgesproken: het werden vaak ordinaire scheldpartijen met hier en daar een handgemeen. Ik had toen altijd het idee dat zoiets alleen in Amerika kon gebeuren, maar inmiddels weet ik beter.
-
PREMIUMcolumn oscar garschagen
Zijn het geen zeldzame padden die de bouw vertragen, dan zijn het omwonenden
‘NEE. Tegen bebouwing’, schetteren de tientallen affiches die de bewoners van de Vlissingse wijk Lammerenburg achter de ramen van hun keurige huizen hebben geplakt. Op een avontuurlijk tripje naar de Gamma stuit je zo waar op een volksoproer in een buurt met onder architectuur gebouwde stadsvilla’s. Mikpunt van het burgerprotest blijkt het plan te zijn om op een lege akker vlakbij een van de grootste complexen voor arbeidsmigranten in Nederland te bouwen. En dat voornemen is weer een onderdeel van het plan om de circa 1000 van de 2000 Oost- en Zuid-Europeaanse arbeidsmigranten in de opverende havenstad eindelijk een keer fatsoenlijk te huisvesten. Hoezo is Zeeland een schrale nieuwsakker? -
PREMIUMCOLUMN JAN VAN DAMME
Dankzij de avondklok loop ik met mijn hoofd tussen de sterren
Het was en is mijn vaste loopje. ’s Avonds om een uur of 10, 11 even snel naar buiten omdat huisgenoot Dibbe zo nodig nog eens moet. Zonder er erg in te hebben stapte ik elke keer in een kooi van omgevingsgeluiden. Vliegtuigen hoog boven mijn hoofd brommend op weg naar zonniger oorden, in de verte op de rondweg opschakelende vrachtwagens met containers uit de haven van Rotterdam, op mijn Noordweg late feestgangers en familiebezoekers. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Maar ja, die arme beleggers moeten érgens naartoe met hun centjes
‘Naast het bed van elke Zeeuw, staat een bed voor een toerist’ kopte mijn krantje gisterochtend. Ik keek verschrikt naast het mijne, zag ineens voor me hoe daar plotseling een opblaasmatje zou liggen met een snurkende toerist erop, maar ontwaarde gelukkig enkel een nachtkastje. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
De waanzin op afstand houden
Kappen, nu! Dat denk ik, als ik weer wat hoor over het platteland, de regio, over een krimpgebied. Waar ik enige weken geleden nog genegeerd werd door flyerende BBB-ers, hoor ik nu dat ene Caroline mij opeens vertegenwoordigt in Den Haag. Wie maakte haar burgemeester van De Regio, toen ik even niet oplette? Als haar wijze van arriveren op het Binnenhof een metafoor is voor de komende jaren, houd ik mijn hart vast. De besturing aan een ander overlaten, de deur niet open kunnen krijgen en ondertussen een boel spektakel maken. -
PREMIUMcolumn Jan Vantoortelboom
Een verloren oogst?
Toen ik deze week weer eens aan het wandelen was, zag ik een omgeploegd veld vol aardappelen aan de oppervlakte. Een verloren oogst, blijkbaar. Te droog in het voorjaar, dus te laat gaan kiemen, te nat in het najaar zodat ze niet konden worden uitgereden. Dan nog eens de vorst erover en nu rot. Dus laten liggen. Een groot verlies, kan ik me inbeelden; geen boer die zijn oogst graag ziet wegrotten.
-
PREMIUMColumn Maikel Harte
Potloodje
Wat heeft u met dat rode potloodje van de verkiezingen gedaan? Het ligt nog op het aanrecht, terwijl ik er eigenlijk vanaf wil. Ik dacht mijn dochters er blij mee te maken, maar die wilden het niet. Daar kan je immers niks mee op een ipad. Ze waren al stomverbaasd dat we nog de deur uit moesten om te gaan stemmen: ,, kan dat niet via je mobiel? Kan je niet met z’n allen Kahoot downloaden?’’ -
PREMIUMcolumn oscar garschagen
Hoe emir Tamim bin Hamad al-Thani het grootste sportevenement ter wereld kocht, is onthutsend
Als Freek - ‘Bloed aan de paal’ - de Jonge je vanaf de cover van Voetbal International met priemende ogen aanstaart dan weet je meteen dat er rumoer over een potje voetbal in een of ander onfris land op tilt is. WK Argentinië 1978 revisited , dacht ik gelijk toen ik VI uit het schap plukte om alles te lezen over Oranje dat vandaag wordt geselecteerd door coach Frank de Boer en Fifa Worldcup Qatar 2022. Een WK dat plaatsvindt op een van de heetste plekken op aarde in acht schitterende, luchtgekoelde stadions die met al even luchtgekoelde metro’s zijn verbonden met luchtgekoelde hotels. Sciencefiction in de woestijn. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Eerlijk gezegd ben ik blij dat het hele verkiezingscircus voorbij is
Natuurlijk weet ik welk bolletje ik vandaag rood ga kleuren. Geen twijfel, nee, maanden geleden al heb ik mijn keuze gemaakt. Het wordt een voorkeursstem, dat wil ik er wel over kwijt. Ik weet het, het klinkt al gauw ouderwets. Ik woon in Zeeland. Mijn kandidate ook. Het is meegenomen dat zij weet waar Scherpbier ligt en al eens bijna van het duin bij Biggekerke is gewaaid.
