Door Edwin Winkels

FC Barcelona mag zijn zonden van de laatste jaren, zowel in financieel als sportief beleid, gaan overdenken in de Europa League. Nóg minder inkomsten dan de toch al noodlijdende club al had berekend voor dit seizoen. En als in de Spaanse competitie over een half jaar niet een plaats bij de eerste vier wordt bereikt, is er volgend seizoen helemáál geen lucratieve Champions League.

Verrassend was het niet, en voor niemand, de uitschakeling in een lege Allianz Arena. De laatste twee wedstrijden tegen Bayern, nederlagen van 8-2 en 3-0, stemden niet hoopvol. De statistieken tegen de Duitsers ook niet. In vijf voorgaande bezoeken aan München verloor Barça drie keer en speelde het twee keer gelijk. De trainers op de bank die er niet konden winnen: Cruijff, Van Gaal, Guardiola, Tito Vilanova en Luis Enrique.

Wat dat betreft hoeft Xavi Hernández zich niet te schamen om nu ook in dat rijtje te staan. Maar zorgen maken moet hij zich wel. In het weekend een thuisnederlaag tegen Betis, nu die uitschakeling. De zo gewenste en geliefde ‘zoon van Barça’ is nog niet de wonderkoning die velen hadden verwacht. ‘Het is wat het is’, is sinds begin dit seizoen de weinig optimistische filosofie bij de club. Meer is er niet, aan spelers vooral, na het vertrek in één jaar van Suárez, Messi en Griezmann, niet gecompenseerd door versterkingen.

Opvallend was dat Xavi in zijn vooralsnog allerbelangrijkste duel voor het eerst een recept uitprobeerde dat zijn voorganger Ronald Koeman in diens laatste wedstrijden steevast, en zonder succes, toepaste: Sergiño Dest als rechtsbuiten. Eigenlijk is er dus in ruim een maand helemaal niets veranderd bij Barcelona, ondanks de trainerswissel. Omdat er geen alternatieven zijn, mede vanwege de vele blessures.

De duurste spelers, qua salarissen, werden in het laatste jaar van de hand gedaan. Op die loonkosten is enorm bezuinigd, maar de gevolgen zijn vooralsnog ook erg kostbaar. Al ontstond het probleem natuurlijk jaren geleden: de onwerkelijke, nergens in Europa betaalde salarissen die de meeste spelers kregen uitgekeerd. Het kon niet op bij Barcelona, dat vooral leefde van de doelpunten en de kwaliteit van Messi, die toeristen en marketeers naar Camp Nou trok.

Het laatste lustrum van Barça is het sprookje van de keizer zonder kleren, een club die zich kleding liet aanmeten van een luxueuze stof die niet bestond. Dus stond de ploeg vanavond, in een ijzige Beierse avond, poedelnaakt op het gras. De sneeuw maakte het er alleen maar kouder op.

Een klein half uur wekten de blaugranas de indruk dat ze zich niet zomaar wilden uitkleden, dat ze hun vroegere trots wilden verdedigen en gewoon, voor het eerst, in München wilden winnen, om Benfica van zich af te houden en zich al tweede van de groep voor de KO-fase te plaatsen. Maar, zoals zo vaak, stortte de ruïne bij het eerste tegendoelpunt nog verder in.

Müller scoorde zijn achtste treffer tegen Barça. Nog voor rust besliste Sané de wedstrijd: 2-0. Doelman Ter Stegen blunderde daarbij, maar echt niemand haalde een redelijk niveau bij de bezoekers. Ook Memphis en Frenkie de Jong niet; de diepe malaise geld voor echt iedereen.

Na een uur volgde de 3-0 van Musiala. Het maakte allemaal niet meer uit. Slechts twee doelpunten heeft Barcelona gescoord in deze Champions League, in één duel tegen Dynamo Kiev. Het heeft negen doelpunten tegen gehad. Er is niet te zeggen wat nou erger is. Misschien geen van beide. Het ergste is het ontbreken van een zon aan de horizon.