Vader Ali Shamdin (25) en moeder Amir Perhast (24) tijdens de stille mars op 30 mei, voorafgaand aan de begrafenis van hun dochter. © BELGA

Ouders van door agent gedode Mawda (2): Hij had nooit mogen schieten

,,Ik denk niet dat wij ooit nog rust zullen vinden. Onze enige hoop is dat we dicht bij Mawda kunnen leven." De ouders van de in mei in het Belgische Bergen doodgeschoten peuter (2) doen voor het eerst hun verhaal in een interview met De Morgen. Mawda werd toen door een politiekogel geraakt tijdens een wilde vlucht van mensensmokkelaars. ,,De politie had nooit mogen schieten."

De Morgen/Bruno Struys en Koen Vidal 16-06-18, 10:59

Een foto van Mawda Shawri, gespeld op de jas van een van de aanwezigen bij de stille mars op 30 mei. © BELGA

Ali Shamdin (25) en Amir Perhast (24) begroeten ons in dezelfde zwarte kleren die ze droegen op de begrafenis van hun dochter op 30 mei, toen honderden mensen meestapten in een witte mars. Op hun borst prijkt nog altijd de foto waarop Mawda een hoedje draagt en je aankijkt met een deugnietenblik die voor altijd bevroren is. Ze doen nu voor het eerst hun verhaal, dat begint met een verboden liefde in Iraaks Koerdistan.

,,Mijn vrouw heeft haar vader in 1996 verloren in de oorlog en haar moeder is ook dood. Ze had niemand meer en de familie wilde haar uithuwelijken aan een neef", zegt Ali Shamdin. ,,Als je zonder medeweten van de familie een relatie hebt met een meisje, dan heet dat ontvoering. Om hun eer te zuiveren, nemen ze wraak door de man te doden. Een sjeik die ons hielp, heeft via officiële weg Iraakse paspoorten voor ons geregeld en op 11 januari 2016 zijn we vertrokken. We zijn met het vliegtuig tot in Turkije geraakt. Daar hebben we met een andere groep vluchtelingen de boot naar Griekenland genomen."

Waarom trokken jullie toen naar Duitsland?
Ali: ,,Eigenlijk hadden we geen bepaald land in gedachten. Ik wilde met mijn vrouw en kind in alle veiligheid een nieuw leven beginnen. Het is uiteindelijk Duitsland geworden, maar ik heb er spijt van."

Amir: ,,We zaten met veel te veel mensen bij elkaar gepropt en regelmatig was er een vechtpartij in het opvangcentrum. Ik was toen zwanger van Mawda. Ik voelde me niet veilig."

Na de geboorte van Mawda zijn jullie uit Duitsland vertrokken.
Ali: ,,Naar Frankrijk, en van daaruit via een vrachtwagen naar het Verenigd Koninkrijk. Daar werden we onderschept en meegenomen naar Londen. Daarna kregen we een huisje toegewezen in Newport. We hadden het er goed en voelden ons veilig."

Lees door onder de foto.

De ouders van Mawda tijdens de stille mars op 30 mei oorafgaand aan de begrafenis van het meisje. © BELGA

Familie, vrienden en andere steunbetuigers tijdens de stille mars op 30 mei voorafgaand aan de begrafenis van Mawda. Allen gekleed in het wit. © BELGA

Uiteindelijk moesten jullie terug naar Duitsland?
Ali:,,Na een maand of tien moesten we terug, omdat ze erachter waren gekomen dat onze vingerafdrukken in Duitsland genomen waren. De Dublin-procedure."

Amir: ,,Mawda was een jaar toen we werden uitgewezen."

Nadat jullie duidelijk niet welkom waren in het VK, hebben jullie opnieuw geprobeerd om de oversteek te maken?
Ali: ,,In totaal zes à zeven pogingen. Twee daarvan verliepen via parkings in België. We werden op een vrachtwagen gezet, maar de chauffeurs verwittigden de politie. De agenten namen ons dan voor enkele uren mee naar het politiekantoor. Ze namen vingerafdrukken, maar we zijn nooit verhoord."

Mevrouw Perhast, u ondernam die pogingen samen met uw twee kleine kinderen.
Amir: ,,Het was moeilijk. In het politiekantoor zaten we met onze kinderen opgesloten in een kleine cel. Toen ze honger kregen, gaven ze ons een klein broodje en één glas water. Meer niet."

Heeft u ook gehoord wat Bart De Wever (partijleider van de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA), red.) .zei over uw ouderlijke verantwoordelijkheid in de dood van Mawda?
Ali: ,,Ik ben zeer boos over die beschuldiging. Onbegrijpelijk is het dat ze de verantwoordelijkheid in onze schoenen probeerden te schuiven, terwijl ze zelf in de fout zijn gegaan. Ik vraag me zo stilaan af of het voor die mensen wel zo belangrijk is dat er in deze zaak gerechtigheid geschiedt. De politieagent loopt nog altijd vrij rond. Ik heb het gevoel dat ze hun verantwoordelijkheid niet willen nemen."

Kunt u die noodlottige nacht van 17 mei, waarin Mawda omkwam, beschrijven?
Ali: ,,Het was ongeveer 23 uur toen we vanuit het kamp in Grande-Synthe met de bestelwagen vertrokken. Toen we in België waren, zei de chauffeur: 'Ik heb het gevoel dat we achtervolgd worden.' Tien à vijftien minuten later hoorden we de sirene van een politiewagen. Dat werden er steeds meer."

Lees door onder de foto.

Wat gebeurde er dan?
Ali: ,,Enkele passagiers van de bestelwagen besloten een raam te breken en hun kind te tonen aan de politie. Op een bepaald moment zag ik naast ons een agent die zijn arm uit het raam stak, hij had een pistool vast. Hij schoot. Bijna gelijktijdig met het schot raakte de bestelwagen een vrachtwagen die voor ons reed. Iedereen werd door elkaar geschud. Er was paniek."

,,Mawda lag in de armen van haar moeder en ik zag dat ze aan het bloeden was. Ik heb haar vastgenomen, hield haar in mijn armen. 'Please, please, ambulance!', riep ik. Maar de politiemannen pakten Mawda af. Ze grepen me vast, waarna één van hen me op de grond dwong en op mijn borstkas ging zitten. Ik kon nog net zien hoe een andere agent Mawda probeerde te reanimeren."

Mawda lag in de armen van haar moeder en ik zag dat ze aan het bloeden was. Ik heb haar vastgenomen
Vader Ali Shamdin

Verwijt u het de chauffeur dat hij bij het zien van de politiewagens plankgas gaf in plaats van te stoppen?
Ali: ,,De chauffeur is verantwoordelijk omdat hij verder is blijven rijden. Maar de politie had nooit mogen schieten. Zeker niet nadat we hen hadden getoond dat er kinderen en vrouwen aan boord waren. Een agent moet in staat zijn om op zulke momenten juist te reageren. De politie had de bestelwagen desnoods kunnen volgen tot die zonder benzine gevallen zou zijn."

Willen jullie wel in België blijven, na alles wat er gebeurd is?
Ali: ,,Ja. Het enige wat ons voorlopig een beetje troost en kalmte biedt, is dat we een keer per week naar het graf van Mawda kunnen gaan. Dat doet me deugd. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen als dat niet meer zou kunnen." (BS/KV)