Corine zat zes dagen vast in autowrak: ‘Het begint allemaal terug te komen’

Corine overleefde de crash en merkte toen ze weer bij bewustzijn kwam dat ze vastzat. Haar linkerarm en -been bleken verlamd. Naast haar rinkelde haar telefoon onophoudelijk. Ongeruste familie en vrienden die zich afvroegen waar ze was. Maar opnemen ging niet. Elke keer als ze haar arm bewoog, viel ze flauw van de pijn.

Zes dagen en nachten zou haar beproeving duren, bij temperaturen die overdag de 40 graden naderden. Eten had ze niet. Gelukkig begon het in het weekend te onweren. Ze ving de regen op in een kauwgomdoosje en kon zo toch een beetje drinken. Bij elke auto die ze hoorde passeren, riep ze om hulp. Maar door het lawaai van de drukke weg was er niemand die haar hoorde.

Het was bijna een week na het ongeluk toen er plots enkele mensen stopten op de rotonde. Ze waren flyers voor de verdwenen vrouw aan het ophangen. Corine hoorde hen uitstappen en begon opnieuw te roepen. Deze keer werd ze wél gehoord. De hulpdiensten snelden ter plaatse en haalden haar uit de auto. Meteen werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar ontdekten de artsen dat ze verlamd was aan haar linkerkant. Ze onderging verscheidene operaties, waarbij onder meer haar wervelkolom versterkt werd met bouten. Er zou haar een lange revalidatie wachten.

Bijna een jaar na het ongeluk is die revalidatie nog altijd niet achter de rug, zo vertelt ze. ,,Ik kan gelukkig weer lopen, maar mijn linkerarm wil nog altijd niet mee”, klinkt het.

Ook psychologisch is het lastig. Zeker nu het een jaar geleden is dat het ongeluk gebeurde. ,,Het begint allemaal terug te komen”, vertelt ze. ,,Alsof ik alles herbeleef. Dat is heel emotioneel. Ook de angst steekt weer de kop op. Het ging enkele maanden beter, maar begint weer opnieuw. Volgens de psycholoog is dat normaal. Ik heb een traumatische ervaring gehad. Iedereen die iets soortgelijks meemaakt, kan er last van hebben. Als de verjaardag van een gebeurtenis dichterbij komt, begin je bepaalde ervaringen te herbeleven en kunnen pijnlijke herinneringen weer bovenkomen.”

Of het sinds het ongeluk niet lastig is om weer in een auto te zitten? ,,Nee”, klinkt het. ,,Ik zit zelfs weer achter het stuur. Mijn auto is aangepast in functie van mijn arm. Een maand geleden heb ik een nieuwe rijtest afgelegd en ik ben geslaagd. Ondanks mijn beperking.”

De plaats van het ongeluk passeren, doet haar wel nog altijd wat. ,,Ik ben er vorig weekend nog voorbijgereden, omdat ik uitgenodigd was voor een etentje bij de vrouw die me een jaar geleden vond. Ze woont vlakbij, een paar kilometer ervandaan. Toen ik de plaats van de crash passeerde, gingen er weer allerlei vragen door mijn hoofd. Over alle mensen die er voorbijgereden moeten zijn toen ik daar lag en misschien wel iets gezien hebben, maar er verder geen aandacht aan schonken. Mensen die dachten dat het een verlaten voertuig was. Ik zit nog altijd met een heleboel vragen, waar ik geen antwoord op heb. Die zijn er nog altijd.”

Uit het ongeluk kwam echter ook iets goeds voort. Een diepe vriendschap met de vrouw die het wrak van haar auto vond. ,,Haar zoon was voor het ongeluk al bevriend met mijn drie zonen”, vertelt ze. ,,Ze sporten samen. Maar ik kende haar eigenlijk niet. Nu zijn we hechte vriendinnen. Ze is mijn engelbewaarder. Het lot heeft ons samengebracht.”