Het is nu altijd zondagochtend 11.00 uur

De donderdag na carnaval vertrok ik voor een vakantie van drie weken naar Zuid-Amerika. Uiteraard volgde ik dagelijks het nieuws uit Europa, maar ter plekke merkte ik weinig van maatregelen. Dat had er ook mee te maken dat ik de laatste week in Brazilië zat, waar ze een president (Bolsonaro) hebben die nog gekker is dan Trump en die het virus afdoet als een media-fantasie.

De terugreis ging gelukkig redelijk soepel. Vanuit Nederland was ik gewaarschuwd dat ik in een nieuwe wereld terecht zou komen. En inderdaad: de stille aankomsthal vorige week vrijdag op Schiphol, de lege treincoupé en de aanwezigheid van slechts één taxi bij het station in Breda deden onwerkelijk aan.

In het weekend was het ook wennen. Maar sinds maandag ben ik die ‘nieuwe wereld’ in een ander perspectief gaan zien. Als je uitgaat van permanent zondag 11.00 uur is het eigenlijk best vertrouwd. In de binnenstad is het nog rustig, op straat rijden weinig auto’s en her en der zie je hardlopers en fietsers. Woensdagmiddag rende ik in mijn hardloopkloffie over de Grote Markt, iets wat ik normaal alleen met de Singelloop doe.

Natuurlijk is het anders. Want doorgaans werk ik niet op zondag, maar omdat ik dat nu vanaf huis doe, geeft het wel weer een weekendgevoel. Ik zet daar meestal een lekker muziekje bij op, met als gevolg dat ik de hele week in een redelijke relax-modus heb gezeten.

Als je nu flink ziek bent (of economisch zwaar getroffen wordt) snap ik dat die zondagochtend je gestolen kan worden. Maar anders kun je het moment ook koesteren. Ik ga normaal vaak op zondag bij mijn moeder langs in Limburg. Nu Facetime ik met haar, ook op andere dagen. ‘Ik heb je nog nooit zo vaak gezien’, zei ze deze week.

Ik houd ‘m nog even vast dus, die zondagochtend 11.00 uur. Het wordt straks vanzelf weer zondagnamiddag. Of erger: maandagmorgen.