‘Wie met mij praat gaat dood.’ Heel lang was dat in mijn hoofd de titel van het aanstaande boek. Omdat het zo was: wanneer ik bij je aanklopte, wist je dat het echt foute boel was. Dan duurde het niet lang meer tot je je laatste adem zou uitblazen. De eerste drie mensen die ik interviewde, stierven nog voor ik hun verhaal in de krant kon zetten. Dat gaf me een ongemakkelijk gevoel. Ik leek wel Magere Hein die met een zeis in de vorm van een balpen de deuren langs ging.