Ze mogen voor het slapengaan geen troep eten

Toen ik klein was, wist ik altijd op een inventieve manier aan snoep te komen, want thuis hoefden we niet op dergelijke traktaties te rekenen – mijn moeder beoordeelde ze als ongezond, mijn vader vond het allemaal duur.

Twee straten verderop stond de fabriek van Senzora, een productiebedrijf dat ook suikerhartjes maakte, in verschillende kleuren.

Als een van mijn vriendjes erachter kwam dat ‘Ome Jan’ dienst had, vlogen we als een zwerm bijen naar de luiken van de productiehal. Hij trakteerde iedereen op een handvol van de lekkernijen, rechtstreeks uit de machines.

Ik at er zoveel mogelijk op straat, net zolang tot ik misselijk werd. De rest ging mee naar huis, verstopt in een sok of een jaszak, al wist mijn moeder ze meestal te vinden, zonder ze daadwerkelijk te kunnen zien. De snoepjes waren zo vers, dat ze die kon ruiken.

Als ze me dan beval om ze in te leveren, werden ze direct in de vuilniszak gekieperd, met het commentaar dat er in ons huis geen plaats was voor gif.