In de Oude Beerpolder, net onder Dordrecht, komt de venijnige zuidwester plots vol op kop te staan. De lange rijen essen aan weerszijden van de Rijksstraatweg bieden nauwelijks beschutting. In de lucht wisselen grauwe en witte wolken elkaar af, er vallen druppels en dan moet ik, zoals zo vaak op dit soort winderige wegen, denken aan Jacques Brel. Zing ik, zacht, flarden van misschien zijn enige liedje, Mijn vlakke land, dat mooier in het Nederlands klinkt dan in het Frans. Omdat het zo perfect past.

‘En natte westenwinden gieren van venijn...’

Volgende couplet: ‘Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn.’