Na een frisse neus besloot ik dat iedereen weleens een minder moment mag hebben

Ik had een onweerstaanbare drang om de straat op te gaan. Het was vrijdagavond half elf. Nooit was ik buiten op dat uur, maar nu moest ik. Misschien was het wel de laatste keer in lange tijd dat het kon. De laatste avond voor de avondklok. Een historisch moment dus en een kroniek als deze is tenslotte ook een beetje geschiedschrijving.

Ik zal maar direct bekennen dat mijn gemoedstoestand niet bijster optimistisch was. Ik was die ochtend opgestaan in de volle overtuiging dat we niet aan het einde, maar misschien nog niet eens op de helft van deze pandemie zijn. Het was als een openbaring tot me gekomen, terwijl ik nog in halfslaap lag te luisteren naar het ochtendnieuws. Al die stapjes die we zetten in de bestrijding van dat virus, al die persconferenties, al die vragen, al die oplossingen die ons weer een paar weken verder brengen. Altijd weer die korte horizon: een paar weken. Steeds pakken we de prognoses die ons het best uitkomen en we willen gewoon niet horen hoe het ook kan gaan. Zoals ik die middag Mark Rutte op zijn persconferentie hoorde zeggen: ,,We zijn in tijd nu wel door het ergste heen, denk ik.''

Ik was mijn geloof in een snel einde even kwijt. Was ik dan de enige die al die kleine berichtjes zag opduiken over nieuwe Zuid-Amerikaanse varianten, waartegen onze vaccins waarschijnlijk niet werken? Nu nog kleine stukjes op websites en in de kranten, maar ging het in februari 2020 ook niet zo? Er was een gek virus in China, dat plots in Italië opdook, maar ach, wij hadden het nog niet en toen in een keer: patsboem. Laten alle crises van de wereld niet zien dat de mensen die er middenin zitten, er de minste kijk op hebben?

Nou ja, zo liep ik dus vrijdagavond op straat, tegen elven. Omdat ik nodig een frisse neus moest halen en om de historie van onze laatste vrije avond vast te leggen. Ik kwam twee hondenuitlaters tegen en drie andere solowandelaars, verstopt in hun parka's. Een jongen in een Thuisbezorgd-jasje, zonder tas, fietste hard voorbij. De halve maan weerspiegelde in het zwarte water van het kanaal, dat rimpelloos was. Want het was windstil. Totaal. Alsof iemand even een historisch punt wilde maken. Ik liep naar huis, schonk mezelf een biertje in en besloot dat iedereen weleens een minder moment mag hebben.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: