Miranda Licht verloor haar onderbeen bij het ongeluk waarbij de automobilist doorreed. Ze revalideert in Eindhoven. Achter haar haar vriend Henry Verbaandert. © fotopersburo Bert Jansen

Miranda verloor been en wil antwoord van doorrijder: 'Leven op zijn kop gezet'

Miranda Licht (46) vocht na een zwaar ongeluk op 6 januari voor haar leven. Toch is de Eindhovense niet boos op de automobilist die doorreed: „Ik wil alleen weten wat mij is overkomen.”

Chiel Timmermans 10-02-18, 10:00 Laatste update: 10-02-18, 11:53 Bron: ED

Wat me het meeste bijstaat, is hoe ze het uitschreeuwde van de pijn
Henry Verbaandert

„Haar ogen stonden wijd open, haar mond ook. Maar ze reageerde nergens op.” Henry Verbaandert (48) herinnert zich hoe hij het hoofd van zijn vriendin Miranda Licht van het asfalt tilde. Voor zijn ogen was ze vlak daarvoor door een auto aangereden en van de fiets geslingerd. Twee verpleegkundigen die toevallig passeerden, kregen haar ‘wakker’. „Wat me het meeste bijstaat, is hoe ze het uitschreeuwde van de pijn. Niet normaal.”\

Geamputeerd

Het laatste wat ik me herinner is dat ik bij het restaurant mijn fiets van het slot haalde
Miranda Licht

Het is 6 januari als Miranda slachtoffer wordt van een doorrijder op de Eisenhowerlaan in Eindhoven. Het ongeluk zorgt voor de nodige ophef. Helemaal als deze week duidelijk wordt in wat voor toestand ze werd achtergelaten. Een van haar twee onderbenen is zo beschadigd dat het later moet worden geamputeerd, haar andere been is gebroken, net als haar sleutelbeen. Ze heeft een beschadiging aan haar hersenen en is de helft van haar bloed verloren. Sinds het ongeluk is haar zicht slechter en kan ze niet meer proeven en ruiken.

Zaterdag is het ongeluk precies vijf weken geleden. Tweeënhalve week terug verhuisde ze naar het revalidatiecentrum Blixembosch in Eindhoven, waar ze nu vanuit een rolstoel haar verhaal doet. Al is ze het gedeelte over het ongeluk zelf helemaal kwijt. „Het laatste wat ik me herinner is dat ik bij het restaurant mijn fiets van het slot haalde.”

Flits

Het stelletje komt op 6 januari terug van een etentje met vrienden bij restaurant Goesting in Nuenen. Het slot van deze ‘keigezellige’ avond bestaat uit een fietstocht naar huis, naar Tongelre. Een kwartiertje stevig doortrappen over de Wolvendijk. De klok slaat half twaalf als ze de kruising met de Eisenhowerlaan naderen. Bijna thuis.

„Ze fietste een stukje voor me, twee of drie meter”, vertelt Henry. „Ineens was er die flits van links naar rechts. Het ging allemaal zo snel. Ik heb niks meegekregen van wat voor auto het was, en of er nog een tweede auto bij betrokken was. Ik herinner me alleen nog dat ik mijn fiets aan de kant gooide en naar haar toe ben gerend.”

Intuberen

Na het werk van de verpleegkundigen (Miranda: „Zij hebben mijn leven gered”) neemt een ambulance haar mee. Onderweg naar het ziekenhuis stoppen ze midden op de snelweg, vertelt Henry. „Ik dacht: het is gebeurd. Ze moesten haar intuberen, omdat ze geen adem meer haalde. Het scheelde niks of ze was er niet meer geweest.”

Het eerste wat Miranda ziet als ze weer bij kennis is, is dat ze haar been mist. Henry: „Ze vroeg: ‘Hoe moet ik nu maandag gaan werken?” Miranda: „Ik kan me dat niet herinneren, ik zat helemaal onder de pijnstillers.” Nog steeds trouwens. Vooral vanwege de fantoompijn. „Dat doet gruwelijk zeer. Alsof mijn onderbeen ondersteboven wordt gedraaid of iemand er met een mes insteekt. Ik kijk dan naar mijn been zodat ook mijn hersenen ‘zien’ dat het er niet meer is. Maar dat helpt niks.”

Lees door onder de foto.

Plek van het ongeval op 6 januari in Eindhoven. © Bert Jansen

Woedend

Reed hij door rood? Zat hij te appen? Was het te donker? Nu blijft dat allemaal gissen
Miranda Licht

Ondertussen is ze vooral met haar toekomst bezig, met de vraag hoe het nu verder moet, met overleven. Tijd om kwaad te zijn op diegene die dit haar heeft aangedaan, is er niet. „Mensen om ons heen zijn woedend, maar wij houden ons daar niet mee bezig”, zegt ze. Ook Henry knikt. „Misschien kon hij er niks aan doen. Al begrijp ik niet waarom de bestuurder niet is gestopt, en zelfs geen 112 heeft gebeld. Hij heeft me daar gewoon laten liggen. Zo van: zoek het maar uit.”

Maar boos? Nee. Het knaagt vooral aan haar dat ze niet precies weet wat er is gebeurd. De politie vermoedt dat de automobilist – hij meldde zich een dag na het ongeluk – niet als enige betrokken was bij het ongeluk. Was er nog een tweede auto die ook is doorgereden? En waardoor is het ongeluk veroorzaakt? Miranda: „Reed hij door rood? Zat hij te appen? Was het te donker? Nu blijft dat allemaal gissen. Ik wil weten wat mij is overkomen. Waarom? Omdat ik hoop dat dat helpt om alles te verwerken. Want in die ene seconde is mijn hele leven op zijn kop gezet.”