Het is elf uur ’s avonds. Ik zit op een bankje tegenover de ingang van de spoedpoli van het ziekenhuis. De avond is koel, maar niet koud. Naast me zit mijn ex-vrouw, ze rookt een zenuwachtige sigaret. Van een afstand bekeken zou het ook het beginshot van een Zweedse crimi kunnen zijn. Om ons heen lopen wat morsige types, bij de poli zelf wordt af en toe een rolstoel naar binnen gerold, een ingezwachteld been, een hoofd dat niet helemaal staat zoals het hoort. Straks komt inspecteur Wallander naar buiten met een bandage om zijn hoofd, kijkt peinzend om zich heen...

Maar we zitten in de realiteit. Mijn oudste dochter is een uur geleden met plotse pijnen binnengebracht door haar vriend (voor u zich zorgen maakt: het is goed gekomen, ze is er al weer uit). Ze moet een nachtje blijven, is nog beneden op de spoedafdeling, maar omdat haar vriend erbij is, mogen wij niet: corona. Eén mens per 24 uur en niet afwisselen. Je begrijpt het wel, maar je wilt het niet begrijpen.

We gaan toch naar binnen. Achter de balie zit een aardige mevrouw, begin 50. We lopen even de administratieve rompslomp door. Naam, leeftijd, geboortejaar. ,,Wij zijn haar ouders’’, zeg ik, ,,we willen haar graag even zien. Mag dat?’’

Ik zie aan haar blik dat ze heel goed begrijpt wat we willen. Even onze geschrokken dochter knuffelen. ,,Ik bel’’, zegt ze. Ze belt. Nog voor ze neerlegt schudt ze haar hoofd. ,,Het kan echt niet.’’

We zijn beschaafde mensen, maar een moment vraag ik me af of het zou helpen als ik nu stampei maakte. Dat lees je wel eens, dat de stampeimakers er wel doorheen komen. Maar tot die groep wil ik niet horen. ,,Even?’’ probeer ik nog. Ze schudt haar hoofd. We lopen naar buiten, terug naar ons bankje.

Een taxi stopt. Weer een rolstoeler. Dan appt haar vriend van binnen. ,,Jullie mogen even naar haar toe.’’ Verdikke, krijgt hij het wel voor elkaar. Punten voor de schoonzoon. We haasten ons naar binnen. Bij de balie zit iemand anders nu. Die twijfelt, maar dan ziet ze de collega die ons net te woord stond de deur naar de afdeling voor ons openen. Op haar gezicht zie ik ouderliefde. ,,Snel, een minuutje’’, zegt ze.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: