Het coronadebat veranderde al snel in een wedstrijdje campagneslogans verspreiden. We zouden het onze politici kwalijk kunnen nemen, maar geef ze eens ongelijk, precies een week voor de landelijke verkiezingen die tot een nieuwe regering moeten leiden. Wat telkens terugkeerde, was de belofte van demissionair premier Mark Rutte, die ons destijds toch echt had verzekerd dat de avondklok bovenop de stapel lag van maatregelen die zouden verdwijnen als de ministers weer ruimte zagen om te versoepelen.

En om de haverklap, tot vervelens toe, vanwege de totale voorspelbaarheid, probeerden de oppositiepartijen hem hieraan te herinneren, in de hoop dat de zwevende kiezer thuis op de bank meekeek en wellicht alsnog op een andere club dan de VVD zou stemmen. Ik vond het op veel manieren exemplarisch voor deze campagne, die weliswaar nog lang niet is afgelopen – een gamechanger zit in een klein hoekje –, maar wel al veel blootlegt over de huidige krachtsverhoudingen binnen het politieke landschap.