Ze is jong, ik schat haar op net twintig. Ze prikt snel, efficiënt en pijnloos. Ik moet nog een kwartiertje wachten en zit tussen twee oudere mannen. Beiden drukken hun hand stevig op de prikplek. Onze prikster kijkt regelmatig hoe het met ons gaat. De corpulente heer rechts van mij heeft er genoeg van en wil vertrekken. Dat vindt zij niet goed, hij gebruikt bloedverdunners en moet blijven zitten. Hij moppert iets in de trant van: ik zal heus niet doodvallen! Ze kijkt hem ijzig aan en zegt: ‘Nee, doodvallen niet, maar afvallen mag wel!’ We blijven, onder haar strenge toezicht, alle drie keurig een kwartier zitten. -Anja van der Voorden-von Rotz