'De achteruitgang van Ma raakt me, maar is ook een inspiratiebron'

Per e-mail vroeg iemand zich af of mijn moeder het wel op prijs zou hebben gesteld dat ik van zo heel dichtbij over haar schrijf. Tijdens lezingen in bibliotheken en alzheimercafés wordt het me soms op de man af gevraagd. ,,Wat zou uw moeder ervan hebben gevonden?’’ Een enkeling zegt of schrijft erbij dat het haar (het zijn altijd vrouwen) verschrikkelijk had geleken.

Logische vraag, hoor. Mijn moeders ziekte betekent onder andere dat ze haar decorum is verloren. Dat betekent dat mijn ooit zo propere ma knoeit als een kleuter in een eetstoel. Ze zit soms met haar handen in de avondmaaltijd. Ik heb me er een tijdje druk om gemaakt, maar dat is zinloos. Een kleuter ontwikkelt zich, iemand die dementeert gaat de andere kant op, het wordt alleen maar erger. Corrigeren helpt niet en ma verzette zich als ik dat deed.