Op pad met groene boa: 'Normaal geef ik een prent'

Philip Oprel maakt het als groene boa van de Brabantse Wal allemaal mee. De massale bestorming van bos en hei op zaterdag en zondag. De confrontaties die daar het gevolg van zijn. Tussen al die groepen wandelaars, mountainbikers, motorcrossers en mensen te paard.

Door corona is het nog een stuk erger geworden. Meer mensen buiten en de lontjes zijn korter dan ooit. Oprel is vooral bezig met het handhaven van de groene wetten. Hij is een man met een missie. ,,De natuur is niet van ons.''

Zijn werkgebied liegt er niet om. Van Zoomland bij Bergen op Zoom tot aan Putte en de Belgische grens. Een uitgestrekt gebied, dat in het bezit is van allerlei verschillende terreinbeheerders. Ook dat maakt het werk er niet gemakkelijker op. ,,In gemeentelijke bossen is het toezicht een stuk minder. Dat straalt uit naar de omliggende gebieden.''

Vandaag is Oprel als zzp'er op pad voor Brabants Landschap. Ook is hij actief voor Samen Sterk In Brabant (SSIB), zeg maar de verbindende organisatie tussen al die verschillende boseigenaren. Oprel heeft het werk sinds corona zien toenemen, net zo hard als de onderlinge verdraagzaamheid is afgenomen. ,,En wij zijn de kop van Jut.''

Het is nog vroeg op de Kraaijenberg, het markante uitkijkpunt bij Bergen op Zoom. Sneeuwresten en grondnevel zorgen voor een pittoresk landschap. Het eerste groepje mountainbikers dient zich aan. Op een plek waar ze helemaal niet horen te komen. Oprel spreekt ze vermanend toe. Wijst op de bordjes bij het begin van het pad omhoog.

Leo Noordijk en zijn maten hebben het bordje gemist, zeggen ze. Het groepje is van goede wil. Noordijk beseft dat het imago van alle mountainbikers onder druk staat. ,,Anders worden we straks van alle paden geschopt.''

We gaan rijden, de boa, de journalist en de fotograaf. In een onopvallende jeep. Oprel heeft zijn vuurwapen vanochtend thuis gelaten. Bewust. Met de pers erbij wil hij geen incidenten. ,,Voor je het weet, escaleert het.''

We krijgen een light versie van zijn werk te zien. Die jeep, dat is vaak wel een dingetje als hij met overtreders te maken heeft. Waar hij zelf het recht vandaan haalt om die bospaden aan gort te rijden?

,,Ze vergeten dat we snel hulp moeten bieden, als het nodig is. Hoe vaak ik diep in de bossen al gewonde mountainbikers heb moeten helpen. Door hulpdiensten van dienst te zijn met hun navigatie. Of door gewonden zelf naar het ziekenhuis te brengen, op plekken waar geen ambulance kan komen.''

Deze ochtend lijkt het relatief rustig in het bos. Totdat plots een groep ATB'ers vanuit een bospad de verharde weg oversteekt. Zonder naar links of rechts te kijken. ,,Levensgevaarlijk.''

Oprel laat het passeren en is ook niet op pad om de coronamaatregelen te controleren. Wat ook gezegd moet worden: het merendeel van de fietsers en recreanten houdt zich netjes aan de toegangsregels van het bos.

Op de grote laan in Zoomland groet een groepje ATB'ers vriendelijk Oprel en zijn gevolg. ,,Goeiemorgen, mannen, mooie dag vandaag!''

Anders is het in de Zurenhoek, bij de zandverstuiving van de Borgvlietse duinen. Loslopende honden, een stuk of vier. Even later de baasjes, acht in getal. Ook een paar kinderen erbij.

Philip Oprel legt uit dat het niet kan. Iets verderop rusten de reeën, verscholen in het bos. Drachtig. Loslopende honden zorgen voor schrikreacties bij de dieren. Daardoor verliezen ze energie en mogelijk zelfs hun vrucht. Het groepje luistert aandachtig toe. Er is begrip bij de natuurles van Oprel. ,,Daar hebben we nooit zo bij stil gestaan.''

Even later is het groepje in het bos verdwenen, de honden aan de lijn. Ze hebben geluk gehad, zegt Oprel. ,,Normaal gesproken geef ik in dit soort situaties meteen een prent."