Iedereen heeft weleens zo'n oh oh-moment

De tijd vertraagt en alles om je heen lijkt over te gaan in een vorm van slow motion. Je hebt op dat moment twee opties: in blinde paniek raken of het moment in een soort van zen-modus accepteren zo het is.

Een mooi voorbeeld van zo'n oh oh-moment is het verplaatsen van kistjes met een heftruck. U kent ze vast wel, die blauwe plastic kratten voor groenten en fruit. Honderdtwintig lege kistjes staan op een pallet en dat geheel is ruim twee meter hoog. Als er drie pallets op elkaar staan, krijg je een toren zo hoog als een doorsnee rijtjeshuis, maar een stuk minder stevig. Ook al doe je nog zo voorzichtig, het gaat altijd een keer mis. De stapel begint te wankelen. De tijd vertraagt. Er valt niets aan te doen, dus je gaat in zen-modus. Je doet je ogen dicht en luistert naar de honderden kistjes die op de grond kletteren.

Soms is een oh oh-moment ook je eigen stomme schuld. Ik heb eens het laatste deel van de perenoogst uit de boomtoppen geplukt. Ladder op, peer plukken, ladder af. Op, af, op, af, een hele dag lang. Na een tijdje was ik het kotsbeu. En net op dat moment zag ik een peer waar ik nét niet bij kon. In mijn ongeduld dacht ik: als ik nu eens met ladder en al een stukje spring, dan kom ik er wel.