Het is een doordeweekse lentedag en ik rijd op mijn racefiets over de Utrechtse Heuvelrug. Snelheid: zo’n 30 kilometer per uur. Voor me, op het vrij liggende fietspad naast een N-weg, trapt een stel op een e-bike. Er is ruimte, maar het houdt niet over. Dus bel ik, om mijn inhaalmanoeuvre aan te kondigen. Geen reactie. Ook een tweede keer bellen heeft geen zin. Dan maar m’n mond gebruiken en toch een beetje in de remmen knijpen. ‘Pardon!’ Hij kijkt verschrikt om, zwiept een tikkie naar links, om uiteindelijk ruimte te maken. ‘Idioot!’ schreeuwt hij.