Luc Van der Kelen ziet totale chaos in ‘veilig’ Kaboel: “Komt wel goed, Parwais?”

Met de oudste, William, ben ik naar Malle gereden, waar hij zijn tweede vaccinprik moest krijgen. De andere twee zijn voor volgende week geprogrammeerd. In de media stonden deze week wel artikels om jongeren aan te sporen tot voorzichtigheid met intensief sporten.

In zeldzame gevallen hadden jongeren immers een ontsteking van de hartspier opgelopen na de tweede vaccinatie. Maar dat kon kleinzoon William niet deren. Komt wel goed, zei hij. Komt wel goed. Jongeren. U kent ze wel. De overmoed van de jeugd. Vlaamse veerkracht, zou Jan Jambon zeggen. Wat kan er hen gebeuren?

Wel, ik lees dat 120.000 van de 525.000 inwoners van Antwerpen stad nog niet volledig gevaccineerd zijn. 80.000 volwassenen en 40.000 jongeren. Dat blijft hoe dan ook een risico. Daarmee haalt Antwerpen een volledige vaccinatiegraad van 60 percent. Een heel verschil met de 80 percent in Schoten, waar ik woon.

Eindelijk wil de federale overheid nu toch ingrijpen en de volledige vaccinatie van het personeel in de zorgsector afdwingen. Ik heb het altijd onbegrijpelijk gevonden dat iemand in een zorgberoep stapt en dan wetens en willens patiënten in gevaar brengt. In Brussel is de toestand het ergst in de woonzorgcentra. Nochtans waren de meeste overlijdens aan de pandemie precies daar gevallen.

Terwijl ik dit schrijf, zie ik de beelden uit Afghanistan. Mensen die zo radeloos zijn dat ze op vliegtuigen klimmen en mee opstijgen. En eraf vallen. Ik moet terugdenken aan het einde van de Vietnamese oorlog. De val van Saigon. Ook toen was de chaos in de laatste dagen totaal. Amerikaanse legerhelikopters die af en aan vlogen om hun doodsbange medewerkers te ontzetten.

Misschien denkt u wel, “ach, dat is ver van hier”. Een kwarteeuw geleden konden we dat nog zeggen. Maar inmiddels is het verhaal van de Afghanen ook dat van ons geworden. Toen woonden er een paar honderd bij ons. Vandaag zijn het er ruim zevenduizend. Ze vormen na de Belgen, Nederlanders, Marokkanen en Turken de vijfde grootste nationaliteit.

In veel Afghaanse gezinnen is de spanning groot. Allemaal hebben ze familie daar. Het zijn donkere dagen in dat verre land, dat eerst de Russen over zich heen kreeg en vervolgens de Amerikanen.

De naam Parwais Sangari schiet me te binnen, de Afghaanse jongen, die zich perfect had geïntegreerd in Antwerpen, maar door minister Maggie De Block in de zomer van 2012 zonder pardon uit ons land werd gezet.

Kaboel is voor hem veilig, zei de minister. We weten nu hoe relatief dat allemaal is. Een jaar later is hij uit het “veilige” Kaboel gevlucht naar Pakistan, ook zo’n veilig land. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Wat zou er van hem geworden zijn? Hallo Parwais. Waar ben je? En waar zijn al die andere jongelui?