Erger: op het virus konden we nog zelf reageren, maar op deze crisis heeft onze overheid weinig of geen vat. Wat we ook doen, hier wordt met onze toekomst gespeeld door andere hoofdrolspelers: Vladimir Poetin en Joe Biden, om de twee belangrijkste te noemen.

Het zijn zij, de grootmachten die met onze welvaart spelen. De ene jaagt de prijzen van energie omhoog, de andere verroert geen vin. Vreemd genoeg is het patroon na de pandemie ook hier herkenbaar. In beide gevallen gaat het om een exponentiële groei, deze keer van de energieprijzen op de beurzen, voortgestuwd door een leerling-tovenaar die zich in de rol van wijlen president Kennedy waant. Die wou in de jaren 60 geen Russische raketten vlak bij zijn grenzen. Poetin wil iets gelijkaardigs: geen Amerikaanse raketten in Oekraïne.

Een stad als Antwerpen, een land als België, waar het zo voorspoedig leven is, worden nu rechtstreeks getroffen door de energiepandemie. Tienduizend euro per jaar voor warmte en licht, zijn niet ondenkbaar maar wel onbetaalbaar voor acht op tien gezinnen.

Nochtans staan onze bestuurders niet geheel machteloos. Meer dan de helft van de energiekosten bestaat uit belastingen. Heffingen, accijnzen, BTW. Enkel die BTW van 21 naar 6 percent laten zakken, zoals Elio Di Rupo deed in 2013 – het kan dus wel degelijk – is al goed voor een nettobesparing voor een gezin van ruim 10 percent. In uitzonderlijke tijden moeten regeringen uitzonderlijke maatregelen nemen.

Geef het virus intussen maar aan een taskforce, zoals we er vroeger een kenden voor het oplossen van de voedselcrisis. Met de pandemie zijn we nu in het stadium van de absurditeit beland. Zo zou er weldra een coronabarometer gelden van een dikke 160 pagina’s. Dat wordt dan een soort van tweede grondwet, die we blijkbaar ook zullen moeten kennen.

Niets kan de absurditeit overtreffen.

Een economie floreert enkel als er in een land stabiliteit heerst, als bedrijven vertrouwen voelen in de overheid en het financieel systeem. In België zijn we de laatste jaren op dat vlak niet door onze bestuurders gediend. Helaas, zouden we zeggen.

Het energiebeleid wordt al twintig jaar mismeesterd. Het is het voorbeeld bij uitstek van bestuurlijk onvermogen. Uiteindelijk dreigt dat te ontploffen in het gezicht van de burgers. Maar de begroting overleeft dat wel. Nog één keertje. Vraag het maar aan Herman Van Rompuy.