Fatima Noori (13) vertelt haar verhaal op de Dag tegen Racisme: “Mijn boek gaat over het samenbrengen van verschillende culturen”

Dat was niet gemakkelijk. Het is beangstigend om plots in een cultuur te komen waar je niks van weet. Ik vergelijk dat met het bakken van een cake. Als je iets aan het recept toevoegt dat er niks mee te maken heeft, kan het mislopen. Ik was voorzichtig en lette op wat ik zei, zodat het niet fout zou overkomen. Dat kan bijvoorbeeld gebeuren bij onderwerpen zoals religie. Ondertussen weet ik beter hoe de Westerse cultuur in elkaar zit. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat je als je iets vraagt er ‘alsjeblieft’ bij moet zeggen, anders vinden mensen het onbeleefd.

Het eten en vooral de boterhammen (lacht)! In het asielcentrum aten we twee keer per dag boterhammen en ‘s avonds patatjes met groenten. Ik was gewend aan twee keer per dag een warme en gekruide maaltijd, dus dat was een grote aanpassing. Achteraf besefte ik wel dat ik het eten in het asielcentrum niet kan veralgemenen, dus nu geniet ik ook van Belgische kost. Een ander groot verschil met Afghanistan is de gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ik ben blij dat dat in de Belgische grondwet staat. Nu Afghanistan door de taliban is overgenomen, is gelijkheid er helemaal niet meer mogelijk.

Goed! We wonen in Edegem en ik zit in het tweede middelbaar in de richting STEM-wetenschappen. Later wil ik graag advocaat of politieker worden, ik heb in ieder geval hoge doelen! In mijn vrije tijd zit ik in de scouts en atletiek, speel ik gitaar en piano en volg ik woordkunst. Met mijn familie gaat het ook goed. Mijn zusje zit in het vijfde leerjaar en begint een echte puber te worden (lacht). Ze heeft veel vrienden en maakt veel plezier. Ik ben blij dat ze zich geen zorgen hoeft te maken over de oorlog of over verplicht trouwen. 

Het verhaal gaat over mezelf: een meisje dat in twee verschillende culturen is opgegroeid. In Afghanistan zette ik mij af tegen de regels voor vrouwen omdat ik naar school wilde gaan en grote toekomstplannen had. Ik wilde niet meteen trouwen, kinderen krijgen en de rest van mijn leven alleen maar het huishouden doen. Het verhaal gaat verder met de afschuwelijke tocht naar België, waarbij we in een bootje de Egeïsche Zee over moesten. Na die reis voelde ik hier het negatieve beeld dat rond vluchtelingen hangt. Met het boek wil ik tonen wat we hebben meegemaakt, dat we hier niet zijn om te profiteren en dat we niet slecht zijn.

Toen ik in de krant kwam met mijn boek heb ik veel racistische reacties gekregen. Het ging vooral over mijn kleding en mijn hoofddoek. Niet alleen ik, maar ook mijn vrienden waren daar niet goed van. Ze waren bezorgd en stuurden mij dat ik de reacties beter niet kon lezen. Het was pijnlijk, maar tegelijk was ik ook blij, want die opmerkingen bevestigen net wat ik in mijn boek schreef. Ze bewijzen dat racistische mensen wél bestaan. Ik hoop dat ze mijn verhaal lezen en daaruit leren dat je niet mag oordelen op basis van uiterlijk. Ze zullen mij in ieder geval nooit klein krijgen met zulke reacties!

Er zijn gelukkig heel veel Belgen die niet racistisch zijn, maar toch krijg ik geregeld zo’n verwijten. Dat gebeurt op verschillende manieren. Sommige mensen doen anders tegen mij wanneer ze horen dat ik uit een ander land kom of vluchteling ben. Door dat ene woord willen ze niet meer met me praten en lijk ik in een monster veranderd. Sommigen zeggen rechtstreeks dat ik terug naar mijn land moet gaan en anderen geven dan weer een racistische opmerking op een verdoken manier. In het begin werd ik daar heel kwaad van, maar ik heb geleerd dat dat geen optie is. Die mensen worden bang als ze iemand zien die anders is. Ik probeer daarom met hen te praten om hun beeld te veranderen. Dat lukt soms, maar helaas te weinig.

Ja, want ik denk dat veel mensen niet beseffen wat de gevolgen van racisme zijn. Dat is spijtig want het is net verrijkend om nieuwe culturen te leren kennen. Ik probeer het beste te halen uit de Oosterse en Westerse cultuur en maak van die combinatie een soort van eigen cultuur. Als meer mensen dat zouden doen, zou er minder racisme en geweld zijn en zou de wereld een betere plek worden. Daarvoor staat mijn boek ook symbool. Het gaat niet alleen over racisme maar ook over de schoonheid van het samenbrengen van verschillende culturen.