Annemarie van de Vreugde.
Volledig scherm
PREMIUM
Annemarie van de Vreugde. © Lex de Meester

Zien en gezien worden in het kinderparadijs

column annemarie van de vreugdeWeinig dingen zijn zo onaantrekkelijk als een volwassen man die tegen zijn bokkige peuter onderstaand praatje afsteekt: ,,Maar ik wil jou helpen, vriend. Mag ik jou helpen met het bouwen van een blokkentoren?” Dit soort gesprekken vliegen me om de oren in de binnenspeeltuin waar ik me bevind. Het is vakantie, het is er afgeladen. De volwassenen en hun kinderen zoeken vertier.

Annemarie van de Vreugde

Lees Meer

  2. Tegen wil en dank op een waterig snotdieet
    PREMIUM
    column annemarie van de vreugde

    Tegen wil en dank op een waterig snotdieet

    ‘Kleinere porties, bouillon in plaats van een rijk gevulde soep en geen apart verpakte toetjes meer.’ Nee, ik deel niet mijn dieetgeheim. Dit is het karige rantsoen waar de (dementerende) bewoners van een woonzorgcentrum in Delft op zijn gezet. Via een brief liet de leiding van het centrum weten dat er bezuinigd moest worden. Sympathiek ook om deze boodschap met een brief mee te delen, de informatie blijft vast goed hangen. In hun wanen schrikken de dementerende bewoners zich bij elke maaltijd toch weer een ongeluk? Met een lepel trillend zoekend in die waterige bouillon naar een sliert vermicelli en soepballetjes.
  3. Speciaalbier en schone schijn op het terras
    PREMIUM
    column annemarie van de vreugde

    Speciaal­bier en schone schijn op het terras

    Een zondagmiddag op het terras. De sfeer is uitgelaten. Een gevoel van op voorhand spijbelen van de aankomende week. Dat de maandag met werk en werkelijkheid al zachtjes tegen de deur schopt vergeten we voor het gemak. Zeker naarmate er meer drank vloeit. Op het terras lijkt het ophouden van de schijn als vanzelf te gaan, we hebben het heerlijk met z’n allen. Ieder veilig achter zijn eigen façade.
  4. Vrijwillig natregenen op het Abdijplein
    PREMIUM
    column annemarie van de vreugde

    Vrijwillig natregenen op het Abdijplein

    Na deze zondag was het echt klaar. Afgelopen. Uit. Mijn vriend sloeg voor de laatste keer de voordeur achter zich dicht en vertrok huppelend naar een vriend. ’s Avonds zou hij weer thuis komen. De oogjes klein en vol verdriet. Een mistige blik. Omdat Max Verstappen de race weer had gewonnen en niet zijn geliefde Lewis Hamilton. Het was dit jaar in ieder geval de laatste keer dat ik hem terugkreeg na een middag gevuld met pitstops, crashes en ander oninteressant gezever. Dat ellendige Formule 1-seizoen was bijna voorbij.

Net binnen

Meest gelezen

Meest gedeeld