De goede doelen van Richard Krajicek, Bart Veldkamp en Sven Kramer: ‘Doe je dit voor je imago, dan wordt het toneel’

Door Arjan Schouten

Vijf maanden na zijn zege op Wimbledon (1996) werd een zaadje bij Richard Krajicek geplant. Een huldiging met een rondrit door Den Haag? Daar had hij niet zo’n trek in. Op eigen verzoek koos hij daarom voor een tennisclinic, voor de Haagse jeugd. Daar zag en hoorde hij hoe kinderen door geld- en ruimtegebrek niet konden sporten. Bij Krajicek was vroeger thuis ook weleens gebrek aan geld, maar sporten mocht hij altijd. Dus werd daar voorzichtig een idee geboren voor een stichting met maar één doel: kids laten sporten. ,,Ik had destijds een onderzoekje opgevraagd. Bleek dat in de Schilderswijk slechts 20 procent van de kinderen aan sport deed en 80 procent niet. In de Vogelwijk was het precies andersom. Puur door kansen die kids krijgen. Ik wilde kansen verbeteren, op die manier wat terugdoen.’’

Krajicek begon klein, absoluut nog niet met het idee dat zijn stichting uit zou groeien tot iets landelijks, met Krajicek-courts in tal van steden. De sociale effecten van sport stonden destijds nog amper op de politieke agenda. In hetzelfde jaar begon ook de Johan Cruyff Foundation, waar Krajicek later mee zou gaan samenwerken. ,,Ik had al eens een clinic voor de Arthur Ashe-stichting gedaan in New York, dingen gelezen over wat Michael Jordan allemaal deed. MaliVai Washington, van wie ik de Wimbledon-finale won, had ook een soortgelijke stichting. In Amerika was al veel meer bekend van sociale effecten van sporten voor kinderen. Dat sport niet alleen een doel kan zijn, maar ook een middel. Dus wilde ik op die manier tennis gebruiken om iets terug te doen.’’