Eind januari 2020 hoopte de 26-jarige inwoner van Krabbendijke weer bij Kloetinge op het veld te staan. Hij stond er ook, maar echt goed voelde het nooit. Om dat proces een klein beetje te kunnen begrijpen, slaan we voor de laatste keer zijn medisch dossier open. Het was 16 maart 2019 toen de verdediger van de Bevelandse formatie bij een ongelukkige botsing direct voelde dat het foute boel was. De eerste resultaten van het onderzoek in het ziekenhuis waren hoopvol, maar die konden tijdens de operatie direct de prullenbak in.

Bijna alles in zijn knie was kapot. Niet alleen een breuk, ook zijn kruisband, binnenband en meniscus waren gescheurd. De kruisband opereren was door het herstellen van de breuk geen optie, toch verliep de revalidatie voorspoedig, vertelt hij. ,,Alles ging goed. Eind januari stond ik samen met de fysio op het veld en we waren echt bezig om terug te komen. Maar ergens voelde ik dat het niet goed was.’’

Dat gevoel werd onderstreept door de reacties van zijn knie, maar toch wilde hij er na al het harde werken niet aan. ,,Na een training was mijn knie dik en had ik drie dagen last. Maar ik bleef tegen mezelf zeggen dat het normaal was na een jaar blessureleed of dat het hoorde bij de eerste keer, maar dat was het natuurlijk niet.’’

Bij het blokken of schieten van een bal voelde hij het in zijn knie en toen na een training of tien door corona alles stil kwam te liggen, kwam ook bij Wuyts het besef. ,,Dat was wel een moment om te relativeren. Wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? Je doet alles om terug te keren, dan wil je die pijn niet voelen, maar het ging gewoon niet. Toen drong het wel door dat voetballen er niet meer in zat.’’

Zijn ouders hadden dat ook al gezien, misschien wel eerder dan hij. ,,Dan kwam ik strompelend binnen en vroegen ze zich echt af waar ik mee bezig was. Maar je wilt dat gewoon niet zien als voetballer, het zijn vast kleine pijntjes...’’

In maart nam hij de beslissing te stoppen, mede ook door de onzekerheid die corona met zich meebracht. Maar hij moest eerlijk zijn naar zichzelf en naar de club. ,,Anders zit je nog een seizoen aan elkaar vast. En wat nou als het weer niet lukt? Ze zijn bij Kloetinge altijd goed voor mij geweest, dat wilde ik ze niet aan doen.’’

Voor zichzelf was de beslissing genomen en kon het verwerken beginnen, maar het belletje naar de club was misschien wel het moeilijkste. ,,Dat doe je echt met pijn in je hart. Ik kwam bijna niet uit mijn woorden. Je bent 26 jaar en je moet stoppen met voetbal, wat je het allerliefste doet, zonder dat het jouw keuze is. Dan hoor je er ineens echt helemaal niet meer bij. Dat is het zwaarste.’’

Inmiddels heeft hij het voorzichtig een plekje kunnen geven en nuchter als hij is, probeert Wuyts naar de dingen te kijken die hij wel kan. ,,Je krijgt dan ook weer een ander leven, naast het voetbal. Ik fiets graag. In de zomer wielrennen en in de winter mountainbiken. En ik houd van tennis. Dat zijn sporten die ik prima kan doen, zolang het maar geen contactsport is.’’

Ook hardlopen, waarbij hij nooit last heeft, blijft hij doen. Verder laat hij dit jaar gewoon op zich afkomen, al denkt hij stiekem aan het trainerschap. ,,Als straks na corona de sport weer een beetje wordt opgestart, misschien ga ik dan in de buurt eens kijken. Wie weet wat ik nog kan?’’