Met Wim Kan en Corry Vonk op het podium

Wegens neurotische angst voor te laat komen zit ik ruim drie kwartier te vroeg in theater De Kleine Komedie gezellig aan de koffie met een mevrouw uit Amstelveen die net als ik dol is op Erik van Muiswinkel. Zij vertelt dat ze geen voorstelling van hem overslaat.

Ik schaam mij dat ik Erik vooral ken van zijn meesterlijke televisie-imitaties van allerlei bekende bobo’s en andere opmerkelijke figuren. En mijn hoge verwachtingen van de voorstelling stijgen alleen maar verder door het ongeremde enthousiasme van de Amstelveense mevrouw. Na een zeer korte nacht ben ik wel toe aan een beetje verbale verwennerij.

En dat wordt het. Met als enige rekwisiet een banaan ter ondersteuning van zijn vrolijk grimmige verbale geweld gaat de cabaretier anderhalf uur los. Ik hang aan zijn lippen daar in die aangename bonbonnière die De Kleine Komedie nog steeds is.

Ik denk aan mijn jaren bij het cabaret van Wim Kan en Corry Vonk. Vier maanden per jaar speelden we in het De La Mar Theater. En in mei verhuisden we naar De Kleine Komedie voor een publiek dat met bussen uit het hele land werd aangevoerd. We repeteerden altijd voor die eerste voorstelling in het voor ons weer nieuwe theater, en volgden dan de aanwijzingen van Wim Kan. Hij leidde ons door de grillige anatomie van het gebouw voor het eerste nummer, waarbij wij – ‘de meiden van Kan’: Maya Bouma, Mimi Kok, Sant Heyermans (kleindochter van Herman), Marijke Hoving – gewapend met stofzuigers en bezems het toneel afliepen om vervolgens achter in de zaal weer op te duiken.

Maar Corrie Vonk nam tijdens die eerste voorstelling daadkrachtig de leiding over en zij duwde ons door een zijdeur de naast het theater gelegen Halve Maansteeg in, tot verbijstering van de daar lopende mensen. Door welke deur we het theater ooit weer zijn binnengekomen ben ik vergeten. Maar niet de potten afschminkvaseline die Wim in de pauze van de voorstelling woedend naar de onder tafel schuilende Corrie smeet!

In 1972 leerde Willem Nijholt mij gedurende een hele maand in De Kleine Komedie op- en af-gaan in de vier éénakters Kwartet voor Twee, (van Michael Frayn) die wij samen speelden en die hij ook regisseerde. Ik leerde veel van hem. ,,Jij weet niet hoe je moet opkomen. En ook niet hoe je weer afgaat!’’ riep hij ontsteld. ,,Dat komt door het cabaret. Je staat er al en dan gaat het licht aan. En als je klaar bent gaat het licht weer uit. Maar dit is tonééél!’’

Na een hele maand te hebben genoten van de intimiteit van De Kleine Komedie trokken wij het land in. De eerste avond van de tournee was in Nijmegen, in de oude schouwburg. Ik probeerde die grote zaal naar mijn hand te zetten door uit volle borst te spreken. Waarop Willem mij toesiste: ,,Wat sta je toch te schreeuwen!’’

,,Maat het is hier zo groot!’’ piepte ik terug en meteen dimde ik mijn geluid.

Dat is het voordeel van schrijven. Daarvoor hoef je alleen maar te zitten. ‘Tot het er stááát’, zoals Kees van Kooten schreef.