Sjoerd Mossou voetbalt al heel lang, zo’n dertig jaar, als jong kind in Dedemsvaart, daarna bij een grote amateurclub in Breda. Hij kwam op plekken in Brabant, Zuid-Holland en Zeeland waar hij anders nooit zou zijn geweest, speelde tegen teams met de meest uiteenlopende culturele achtergronden, hield er hechte vriendschappen aan over en ook niet onbelangrijk: hij blijft fit. Toch is dat niet wat je hoort als amateurvoetbal het landelijke nieuws haalt, vaak gaat het over problemen op en rondom de velden.

,,In Nederland worden duizenden wedstrijden gespeeld per weekend. Het aantal incidenten dat ik zelf heb meegemaakt is op één, hooguit twee handen te tellen. Ik wil dat niet bagatelliseren, het is niet gek dat excessen in het nieuws komen, maar over die rijke cultuur hoor je zelden iets”, aldus Mossou. Tijd voor een week waarin die kant wél belicht wordt.

Waarom past dit goed bij de PZC?
Mossou: ,,Het gaat om een landelijk fenomeen dat op lokale schaal wordt beoefend. Dat past perfect bij wat onze titels doen en willen uitstralen. Qua nieuwsconsumptie is amateurvoetbal heel lokaal. Iedereen wil weten wat het eerste team uit het dorp doet, maar wat het eerste team twintig kilometer verderop doet, maakt niemand iets uit. Toch is de cultuur juist heel herkenbaar en universeel. Als ik een column schrijf over F-jes of over materiaalmannen, krijg ik heel veel respons.

Naast mijn werk voor het AD en de PZC maak ik voetbalblad Santos. We doen ook allerlei evenementen en projecten; zo hebben we vorig jaar een heel nummer over amateurvoetbal gemaakt dat enorm aansloeg. Toen zijn we gaan filosoferen wat we nog meer konden doen en dit is het resultaat, een week om de rijke cultuur van het amateurvoetbal te vieren. Het paste perfect om dat samen met het AD en de regionale Persgroeptitels zoals de PZC te doen. We zijn nota bene mediapartner van de KNVB.’’

Hoe ziet die rijke cultuur er dan uit?
,,Rijd maar eens binnendoor van pakweg Den Haag naar Deventer op een zaterdag. Het Nederlandse amateurvoetbal is letterlijk overal, in ieder dorp en in iedere stad. De cultuur in de kleedkamer, de kantine, de scheidsrechters, het jeugdvoetbal, dat is overal anders, maar toch hetzelfde. Neem bijvoorbeeld de kantine: het snackloket waar je je eten bestelt, kinderen die sportdrankjes drinken en een snoepzak bestellen, na je eigen wedstrijd blijven hangen om naar het eerste te kijken. De paspop met het clubtenue, de teamfoto’s aan de muur. Dat heb je overal in Nederland. Iedere stad, ieder gehucht heeft een kantine, die vaak ook een belangrijke plek inneemt in de gemeenschap.’

Is voetbal daarin anders dan andere sporten in Nederland?
,,Ik denk dat het niet wezenlijk anders is,  deze verenigingscultuur is op zichzelf al heel bijzonder, maar geen sport is zo groot als het voetbal. Het is letterlijk overal. Naast alle mensen die geregistreerd zijn als lid, zijn er nog een heleboel andere mensen die ooit hebben gevoetbald, of als ouder of familielid langs de kant staan. Het zijn echt enorme aantallen.”

De Week van het Amateurvoetbal vindt plaats in september. Toch is er nu al een enquête gelanceerd op deze site.
,,De enquête vormt eigenlijk de aftrap. We willen op deze manier nuttige data verzamelen over de staat van het amateurvoetbal. Hoe staat het amateurvoetbal ervoor, zowel lokaal als landelijk, wat vinden mensen, zijn er genoeg vrijwilligers, waarom worden mensen lid van een voetbalvereniging, hoe zijn de scheidsrechters, et cetera. De uitkomsten zouden aanleiding kunnen zijn voor nieuwsverhalen die voor veel mensen herkenbaar zijn.”

Wat verwacht je voor uitkomsten?
,,Er is veel aandacht geweest voor het gedrag van ouders langs de zijlijn door middel van campagnes. Dat heeft al effect gehad, maar kan nog steeds beter. Ook de inzet van vrijwilligers, betere scheidsrechters, betere complexen en betere trainers. Eigenlijk is er altijd wel iets voor verbetering vatbaar. Al moeten we niet vergeten dat heel veel ook al goed gaat.

Ik heb een tijdje in Engeland gevoetbald. Dan zie je hoe goed het amateurvoetbal in Nederland is georganiseerd, alleen Duitsland komt daar een beetje bij in de buurt. De complexen zijn onderhouden, er zijn scheidsrechters, de ballen liggen klaar, de competitie is volledig aangestuurd. Dat vinden we in Nederland allemaal heel normaal, maar onze infrastructuur is echt uniek in de wereld. In Engeland moesten we zelf een veld regelen in een park. Betaalden we tien pond per persoon, voor de helft van het geld werd een veld gehuurd, met de andere helft de scheidsrechter betaald. Ook romantisch hoor, maar het is niet te vergelijken met hoe goed het hier georganiseerd wordt. Dat mag best wat meer gekoesterd worden.”