,,Het valt me nog mee. Ik werkte al best veel thuis, omdat ik regelmatig achtergrondverhalen schrijf. Op kantoor kan het wel eens druk zijn. Dat is hartstikke gezellig, maar dan werk ik soms efficiënter als ik in mijn eentje zit. Al moet ik zeggen dat ik het wel mis om ‘gebbetjes’ te maken met collega’s, hoor. Dat gebeurt nu wel eens via de chatgroep die we hebben, maar die is toch meer zakelijk bedoeld.

Toevallig ben ik gisteren nog naar een bouwplaats geweest om een reportage te schrijven. Over hoe ze in de bouw veilig en op afstand van elkaar kunnen werken, terwijl ze veel met collega’s samen moeten doen. Het was voor het eerst in twee weken dat ik écht eens naar buiten ging. En ik merkte dat ik het wel heel erg fijn vond om even ergens anders te zijn dan in mijn eigen huis.”

,,Dat betekent dat ik dingen meer dan normaal op afstand doe. Ik bel nu alles bij elkaar. Informatie verzamel ik telefonisch, via de app of e-mail. Soms duurt het iets langer om iemand te pakken te krijgen die ik nodig heb, omdat iedereen het hartstikke druk heeft met andere dingen. Ze werken nu allemaal vanuit huis, dus zijn meer tijd kwijt aan communicatie en hebben minder tijd om een journalist van de PZC te woord te staan.

Soms moet ik ’s avonds nog even in actie schieten, omdat mijn bronnen me pas later terugbellen of omdat er een persconferentie is gehouden, waar ik nog Zeeuwse reacties op moet vragen. Zoals afgelopen dinsdag, toen het verlengen van de maatregelen werd bekendgemaakt. Dan wordt het avondwerk en maak ik soms twaalf uur op een dag. Maar dat vind ik helemaal niet erg. Dat hoort er nu bij.”

,,Ja zeker. Dat gaat eigenlijk niet heel anders dan anders. Ik scan een heleboel websites van bedrijven en belangenverenigingen, ik bekijk alle sociale mediakanalen en onderhoud mijn netwerk. Kortom: ik hou alles zo goed mogelijk in de gaten. Aan nieuws komen lukt dus wel, maar een grotere uitdaging is om ervoor te zorgen dat er ook andere onderwerpen aan bod komen dan alleen de aan corona gerelateerde.

Het heeft een enorme impact op de hele samenleving, maar ik vind het belangrijk dat we net zo goed oog houden voor wat er gebeurt naast het virus. Ik schrijf nu bijvoorbeeld een verhaal over het containervervoer met schepen in plaats van vrachtwagens, om zo files rond de haven op te lossen en de CO2-uitstoot terug te dringen. Ontwikkelingen als de klimaatverandering gaan gewoon door en dus moeten we ook daar over schrijven.”

,,Nou, wat er nú gebeurt heb ik nog nooit meegemaakt. En dat geldt voor het gros van de Nederlanders. Tenzij je 101 jaar oud bent, heb je nog nooit een pandemie meegemaakt. Het is een volkomen nieuwe situatie voor iedereen en dat is bizar. Begin maart hadden we nog volop zin in het voorjaar, waren we druk bezig om vakanties te boeken en nu zitten we opeens opgesloten.

Mijn partner zit zonder werk, omdat zij een contactgerelateerd beroep heeft en dat nu niet mag uitvoeren. Ik spreek elke dag ondernemers die flinke klappen krijgen. Winkeliers die hun voorjaarscollectie net hebben ingekocht, horecaondernemers die geen kant op kunnen. Dat is echt ontzettend sneu. Maar ik probeer daar niet te somber over te doen. In tegenstelling tot veel landen in Zuid-Europa hebben we een steunpakket van het Rijk waar we een beroep op kunnen doen en ik denk dat we ons daar gelukkig mee mogen prijzen.”

,,Ja, zeker. Ik denk dat dat ook heel belangrijk is nu. Om niet bij de pakken neer te gaan zitten, want dat gaat ons sowieso niet helpen. In mijn geval houdt dat in dat ik de krant overeind probeer te houden door steeds weer met goede verhalen te komen. Premiumverhalen: nieuws dat we zelf halen, waarin we uniek zijn, maar bijvoorbeeld ook analyses en reportages. Dat deed ik al voor de lock-in en dat blijf ik nu ook doen.”