,,Dat idee ontstond begin vorige maand. Ik zag een foto van het beruchte bushokje voorbijkomen op Facebook en moest meteen denken aan die zaak. Ik was nog een klein ventje toen het gebeurde, maar mijn opa en oma woonden vlak bij het Molenwater, dus ik heb jaren langs die plek gefietst. Door die foto vroeg ik me opeens af: hoe zat dat ook alweer? Ik dook samen met mijn collega het krantenarchief in om te zien wat we erover konden vinden. En toen viel ons oog op de datum: 6 juni 1990. Dat is precies dertig jaar geleden. In al die jaren waren veel vragen nooit beantwoord. Het was  aanleiding om er iets mee te doen.”

,,Tja, een hoofd in een bushokje. Dat zijn haast maffia-achtige praktijken. Iedereen die toen boven de tien jaar oud was, herinnert zich dat nog. Het was zo’n brute gebeurtenis. Dat hield iedereen bezig. Niet alleen in Middelburg, maar in het hele land. Het zorgde voor veel onrust, de impact was enorm. Zeker toen duidelijk werd dat het een hoofd van een vrouw was. Was er misschien een seriemoordenaar actief? Of een verkrachter? Later bleek dat het zich in de relationele sfeer afspeelde. De romp werd gevonden in het huis van haar partner. Maar van de mensen in mijn omgeving wist niemand eigenlijk meer precies hoe het nu precies zat, wat het motief was van die man en hoe lang hij ervoor is gestraft.”

,,Ik ben eerst gaan onderzoeken of de dader zelf nog in leven was. Zou hij vrij rondlopen nu? Daarvoor schakelde ik de hulp van de AD Research-redactie in. Zij kunnen allerlei krantenbanken en archieven doorzoeken en zijn heel handig met internet. Uiteindelijk stuitten we zo op een  rouwadvertentie van de man. Hij bleek in 1993 te zijn overleden, ruim drie jaar na het incident. Ook vonden we via Facebook een naaste van het slachtoffer, maar zij gaf aan de zaak te willen laten rusten. Ik snap dat het voor hen heel pijnlijk is. Maar als journalist moet je ook gewoon je werk doen. Het is een zaak waar nog steeds over gepraat wordt in de stad en ook terugkomt in rondleidingen. Na plaatsing van het artikel kwamen er honderden reacties langs op Facebook van mensen die het zich nog konden herinneren en destijds bang waren.”

,,In eerste instantie probeer je het zo dicht mogelijk bij de bron te zoeken. Daarom klopte ik aan bij de toenmalige advocaat van de dader, Eduard Smit. Hij kon ons veel vertellen over het motief. En zei bijvoorbeeld dat de vrouw alcohol verslaafd zou zijn geweest en haar man min of meer had gevraagd om haar daarvan te verlossen. Dat is natuurlijk interessant. Maar als journalist moet je je wel realiseren dat de advocaat er is om de verdachte te verdedigen. Om ook een andere kant van het verhaal te vertellen, benaderden we ook een politieman en rechercheur die bij de zaak betrokken waren.”

,,Ruben was als een van de eerste bij het bushokje en kon daar nog levendig over vertellen. Datzelfde geldt voor de mensen die destijds aan het Molenwater woonden. Collega Eldridge Pentury is de wijk ingegaan om reacties te vragen. Dat hielp ons voornamelijk om de impact op de stad goed te beschrijven en tegelijkertijd het één en ander te duiden. Daarvoor gebruikten we ook weer de informatie uit oude krantenartikelen en bijvoorbeeld het vonnis van de rechtbank, dat Eldridge kon achterhalen.  Op die manier verzamelden we informatie vanuit verschillende perspectieven, en dat stelde ons in staat om het verhaal zo compleet mogelijk te brengen.”

,,Op zich zijn het dezelfde mensen die in het verhaal aan het woord komen, maar het vult elkaar heel mooi aan. We gaan met de mensen die we interviewen terug naar de plekken waar het zich heeft afgespeeld. Naar de locatie van het bushokje en de straat waar de rest van het lichaam is gevonden. Eldridge heeft die interviews in de montage met oude krantenknipsels en foto’s verweefd, zodat het een complete terugblik is. De video is eigenlijk een mini-documentaire geworden van 5,5 minuut. Samen met de tekst, geeft dat een beeld van deze trieste gebeurtenis.”

,,We hadden van tevoren niet zo zeer een concrete insteek bedacht. Toen ik eraan begon had ik nog geen idee waar het zou eindigen. Natuurlijk had ik wel wat mensen in gedachte die ik wilde benaderen, maar je weet van tevoren nooit wie er mee wil of kan werken. Dertig jaar is een lange tijd, betrokkenen kunnen overleden zijn en dat bleek ook het geval. Gedurende de research kwamen we steeds weer nieuwe elementen tegen, die interessant waren. Het voelde alsof we een hele grote puzzel aan het maken waren, waarvan we steeds verschillende stukjes vonden die we op de juiste plek moesten leggen. Er waren zoveel bizarre details, dat het wel een script leek uit een horrorfilm.”