Reconstructie van een brute dood: ‘Het leek wel een script voor een horrorfilm’
achter de schermenDe vondst van een hoofd in een bushokje aan het Molenwater, hield Middelburg dagenlang in zijn greep. Hoewel PZC-verslaggever Maurice Steketee nog jong was toen dit zich 30 jaar geleden afspeelde, herinnert hij het zich nog goed. Voor de krant dook hij samen met collega Eldridge Pentury nog één keer in de lugubere zaak en schreven ze een uitgebreide reconstructie. We vragen Steketee hoe hij daarbij te werk ging.
Delen per e-mail
Hoe kwam je op het idee om nog eens in dit verhaal te duiken?
,,Dat idee ontstond begin vorige maand. Ik zag een foto van het beruchte bushokje voorbijkomen op Facebook en moest meteen denken aan die zaak. Ik was nog een klein ventje toen het gebeurde, maar mijn opa en oma woonden vlak bij het Molenwater, dus ik heb jaren langs die plek gefietst. Door die foto vroeg ik me opeens af: hoe zat dat ook alweer? Ik dook samen met mijn collega het krantenarchief in om te zien wat we erover konden vinden. En toen viel ons oog op de datum: 6 juni 1990. Dat is precies dertig jaar geleden. In al die jaren waren veel vragen nooit beantwoord. Het was aanleiding om er iets mee te doen.”
Waarom is het volgens jou 30 jaar later nog steeds interessant om hierover te lezen?
,,Tja, een hoofd in een bushokje. Dat zijn haast maffia-achtige praktijken. Iedereen die toen boven de tien jaar oud was, herinnert zich dat nog. Het was zo’n brute gebeurtenis. Dat hield iedereen bezig. Niet alleen in Middelburg, maar in het hele land. Het zorgde voor veel onrust, de impact was enorm. Zeker toen duidelijk werd dat het een hoofd van een vrouw was. Was er misschien een seriemoordenaar actief? Of een verkrachter? Later bleek dat het zich in de relationele sfeer afspeelde. De romp werd gevonden in het huis van haar partner. Maar van de mensen in mijn omgeving wist niemand eigenlijk meer precies hoe het nu precies zat, wat het motief was van die man en hoe lang hij ervoor is gestraft.”
Je probeert als journalist zo dicht mogelijk bij de bron te komen.
Waar begin je dan als je een reconstructie wilt maken?
,,Ik ben eerst gaan onderzoeken of de dader zelf nog in leven was. Zou hij vrij rondlopen nu? Daarvoor schakelde ik de hulp van de AD Research-redactie in. Zij kunnen allerlei krantenbanken en archieven doorzoeken en zijn heel handig met internet. Uiteindelijk stuitten we zo op een rouwadvertentie van de man. Hij bleek in 1993 te zijn overleden, ruim drie jaar na het incident. Ook vonden we via Facebook een naaste van het slachtoffer, maar zij gaf aan de zaak te willen laten rusten. Ik snap dat het voor hen heel pijnlijk is. Maar als journalist moet je ook gewoon je werk doen. Het is een zaak waar nog steeds over gepraat wordt in de stad en ook terugkomt in rondleidingen. Na plaatsing van het artikel kwamen er honderden reacties langs op Facebook van mensen die het zich nog konden herinneren en destijds bang waren.”
Oké, dus dat leverde niet zoveel op. Hoe kwam je dan toch aan bruikbare informatie?
,,In eerste instantie probeer je het zo dicht mogelijk bij de bron te zoeken. Daarom klopte ik aan bij de toenmalige advocaat van de dader, Eduard Smit. Hij kon ons veel vertellen over het motief. En zei bijvoorbeeld dat de vrouw alcohol verslaafd zou zijn geweest en haar man min of meer had gevraagd om haar daarvan te verlossen. Dat is natuurlijk interessant. Maar als journalist moet je je wel realiseren dat de advocaat er is om de verdachte te verdedigen. Om ook een andere kant van het verhaal te vertellen, benaderden we ook een politieman en rechercheur die bij de zaak betrokken waren.”
De politie deelde absurde details, bijvoorbeeld over de koelbox waarin het hoofd werd bewaard
Dat is opvallend. De politie werkt niet gauw mee aan dit soort artikelen, toch?
,,Ook voor hen was dit een zaak om nooit meer te vergeten. Ze waren heel erg behulpzaam in onze zoektocht en verleenden alle medewerking. Van hen hoorden we bijvoorbeeld dat de vrouw van hem wilde scheiden, dat hij haar heeft gewurgd, in vuilniszakken heeft gewikkeld en in de kruipruimte verstopte. ‘Omdat hij nog steeds van haar hield en haar graag bij zich wilde houden in huis’. Ze deelden ook een aantal absurde details. Zoals de koelbox die agent Jaap Tolhoek moest halen om het hoofd in te bewaren, de manier waarop ze de dader op het spoor kwamen en de verschrikkelijke geur in het huis waar ze uiteindelijk de romp van de vrouw vonden.”
Waarom besloot je ook persfotograaf Ruben Oreel te interviewen en een aantal mensen uit de wijk?
,,Ruben was als een van de eerste bij het bushokje en kon daar nog levendig over vertellen. Datzelfde geldt voor de mensen die destijds aan het Molenwater woonden. Collega Eldridge Pentury is de wijk ingegaan om reacties te vragen. Dat hielp ons voornamelijk om de impact op de stad goed te beschrijven en tegelijkertijd het één en ander te duiden. Daarvoor gebruikten we ook weer de informatie uit oude krantenartikelen en bijvoorbeeld het vonnis van de rechtbank, dat Eldridge kon achterhalen. Op die manier verzamelden we informatie vanuit verschillende perspectieven, en dat stelde ons in staat om het verhaal zo compleet mogelijk te brengen.”
Er waren zoveel bizarre details, dat het wel een script leek uit een horrorfilm.
Het artikel neemt drie pagina’s in beslag in de krant. Waarom maakten jullie voor de website ook een video?
,,Op zich zijn het dezelfde mensen die in het verhaal aan het woord komen, maar het vult elkaar heel mooi aan. We gaan met de mensen die we interviewen terug naar de plekken waar het zich heeft afgespeeld. Naar de locatie van het bushokje en de straat waar de rest van het lichaam is gevonden. Eldridge heeft die interviews in de montage met oude krantenknipsels en foto’s verweefd, zodat het een complete terugblik is. De video is eigenlijk een mini-documentaire geworden van 5,5 minuut. Samen met de tekst, geeft dat een beeld van deze trieste gebeurtenis.”
Is het verhaal geworden wat jullie er van tevoren van hadden verwacht?
,,We hadden van tevoren niet zo zeer een concrete insteek bedacht. Toen ik eraan begon had ik nog geen idee waar het zou eindigen. Natuurlijk had ik wel wat mensen in gedachte die ik wilde benaderen, maar je weet van tevoren nooit wie er mee wil of kan werken. Dertig jaar is een lange tijd, betrokkenen kunnen overleden zijn en dat bleek ook het geval. Gedurende de research kwamen we steeds weer nieuwe elementen tegen, die interessant waren. Het voelde alsof we een hele grote puzzel aan het maken waren, waarvan we steeds verschillende stukjes vonden die we op de juiste plek moesten leggen. Er waren zoveel bizarre details, dat het wel een script leek uit een horrorfilm.”
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
ACHTER DE SCHERMEN De lezersrubriek: waar de lezers van PZC een podium krijgen
-
Van de hoofdredactie Elke ketter heeft zijn letter
Wie op zoek is naar bevestiging van zijn mening, kan die altijd vinden. Bedenkingen bij het coronabeleid? Worden we gemanipuleerd door onze overheden? Kijk eens op viruswaanzin.nl. Daar vind je een tegengeluid. Een lezer van de PZC wijst de redactie erop. Daar moeten jullie eens werk van maken. -
Duizenden Zeeuwen aan het puzzelen geslagen via de nieuwe FUN omgeving
De populariteit van mobiele spelletjes is tijdens de coronacrisis volledig ontploft. Ruim 1.2 miljard mensen speelden recent een spelletje op hun telefoon, waaronder ook de lezers van de PZC. Mannen en vrouwen in elke leeftijdsgroep hebben zo hun eigen favorieten. “Het is echt even helemaal tijd voor mezelf.” -
Achter de schermen Van idee tot publicatie: zo komt een krantenartikel tot stand
Het lijkt zo vanzelfsprekend dat er elke dag weer een krant verschijnt, maar dat gaat natuurlijk niet vanzelf. De PZC-redactie is van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de weer om daarvoor te zorgen. In dit artikel vertellen we hoe we dat doen. Aan de hand van het artikel ‘De gebarentolk is hot: Sanne is de Zeeuwse Irma Sluis’ nemen we je mee in het hele proces. Van idee tot publicatie. -
5 vragen aan Verslaggever economie Frank Balkenende: ‘Twaalf uur werken op een dag hoort erbij’
Van hoofdredactie tot krantenbezorger: ook voor iedereen die een bijdrage levert aan de PZC, heeft de coronapandemie gevolgen. In 5 vragen aan geven we een inkijkje in hun werk tijdens deze crisis. Vandaag aan het woord: Frank Balkenende, verslaggever economie - één van de sectoren die harde klappen krijgt door de gevolgen van het coronavirus.
-
PZC in coronatijd: ‘Betrouwbaar nieuws belangrijker dan ooit’
Het is een gek gezicht. De normaal zo bedrijvige redactie van de PZC is deze dagen nagenoeg leeg. Alleen de hoofdredacteur, redactiechef en enkele eindredacteuren werken nog – op gepaste afstand van elkaar – in het kantoor in Vlissingen. Alle andere journalisten werken thuis, of op locatie bij hun bronnen. Want: the show must go on. -
Achter de Schermen Zes goals die je voor geen goud wilt missen: het lijstje van Sjoerd Mossou
Als voetbalverslaggever van de PZC en het AD bekijkt Sjoerd Mossou (41) wekelijks tientallen doelpunten. Een gesprek over zijn werk in zes goals ‘Ik raak nog steeds betoverd door een goede goal’. -
Achter de Schermen Lezers steunen krantenbezorgers: “Stroopwafels aan de deur als blijk van waardering”
In Nederland staan elke dag 6000 bezorgers bij het krieken van de dag op om de kranten van DPG Media te bezorgen bij de abonnees. Dat klepperen van de brievenbus is in het dagelijks leven voor veel mensen een vaste waarde en een belangrijk onderdeel van hun ochtendritueel. Opstaan, douchen, ontbijten, mét een verse krant. Zo zijn we dat gewend. Nu het coronavirus Nederland heeft lamgelegd, is de rol van de krantenbezorger nóg belangrijker geworden. De krant is voor veel abonnees een anker, een houvast. En alle zeilen worden bijgezet om die ‘huisvriend’ te blijven bezorgen.
