Hoe kwamen jullie te weten dat Ichelle vermist was?
,,Op 1 januari zagen we op sociale media een bericht voorbijkomen, waarin Ichelles familie opriep om naar haar uit te kijken. Ze was op dat moment al twee weken niet meer gezien. Het werd enorm veel gedeeld, dus mijn collega Arjen Nijmeijer, die op de internetredactie zat, maakte er gelijk een bericht van.”

Er is de volgende dag zelfs contact geweest met de familie.
,,Klopt. Een andere collega, Eldridge, had gevraagd of ze wat meer wilden vertellen. De familie was heel goed te bereiken. Zij grepen alle mogelijkheden aan om aandacht te vragen voor de zaak, in de hoop dat ze Ichelle zouden vinden. In dat eerste gesprek kreeg hij te horen dat ze met speciale speurhonden naar haar zouden gaan zoeken. Op dat moment ben ik als regioverslaggever opgepiept om te gaan kijken.”

Waren jullie als pers wel welkom bij dat onderzoek?
,,Ja, zeker. We zijn ons ervan bewust dat het heel gevoelig ligt, dus we hebben van tevoren toestemming gevraagd. ‘Vinden jullie het goed als wij erbij zijn voor een verslag in de krant en een video op onze website?’ En dat was geen probleem. We konden zelfs Ichelles broer nog even spreken voor de camera. Door erbij te zijn, kon ik als journalist beter uitleggen hoe de zoektocht eraan toeging. We zagen van dichtbij hoe de honden snuffelden aan een kledingstuk van Ichelle en vrijwel gelijk een spoor te pakken hadden. Maar toen Ichelles broer na een tijdje aangaf dat we beter konden vertrekken, zodat de honden niet afgeleid zouden raken, zijn we ook meteen gegaan. ’s Avonds hebben we nog even contact gehad. Maar helaas was ze niet gevonden.”

Pas op 9 februari, ruim 5 weken later, kwam er schot in de zaak. Een verdachte werd gearresteerd. Hoe kwamen jullie dat te weten?
,,Een vriend van een PZC-collega werkte in de buurt van de verdachte. Hij zag dat er zwarte schermen werden opgetrokken en er veel politie was. Via hem kregen we te horen dat er iets aan de hand was in Aardenburg. Wij legden vrij snel de link met Ichelle, dus ik ben gelijk die kant op gereden. Eenmaal daar had de politie al een bericht uit gedaan: ‘Een 44-jarige vrouw is in verband met de vermissingszaak aangehouden’.”

De verdachte had een winkel vlak bij die van Ichelle. Omdat ook die werd onderzocht, heb je daar een artikel over geschreven. In hoeverre houd je daarbij rekening met het feit dat het nog om een verdachte gaat?
,,Daar moet je als journalist heel voorzichtig mee omgaan. De 44-jarige vrouw is een verdachte en nog niet schuldig bevonden. We hebben ons dan ook wel even afgevraagd: wat moeten we hiermee? Maar de politie doet niet voor niets onderzoek. Ik stond erbij en het was een soort CSI wat zich daar voor mijn neus afspeelde. Met forensisch onderzoekers in witte pakken. Dan weet je, hier is echt iets aan de hand. En de lezer vraagt zich dan ook af: wie is die vrouw die is opgepakt? Ik heb daarvan een beeld geschetst door het bij de feiten te houden. Te signaleren wat de winkel verkoopt, wat ze aanbieden. Puur op basis van de informatie die ik op hun eigen website kon vinden.”

Drie dagen later wordt ze officieel verdacht van moord. Hoe komen jullie aan die informatie?
,,Van de politie. Die hadden in samenspraak met het Openbaar Ministerie een persbericht uitgestuurd. Daarin vermeldden ze ook dat ze de kans klein achtten dat ze Ichelle nog levend terug zouden vinden. Zo werd de vermissingszaak opeens een moordzaak. Omdat het bericht nog wat summier was, heb ik de woordvoerder van de politie gevraagd waarom ze dachten dat er sprake was van moord. In de winkel van de verdachte zijn sporen van een misdrijf gevonden. Dat wees erop dat er meer aan de hand was. Het is mijn taak om zoveel mogelijk informatie te achterhalen, zodat ik het hele verhaal kan vertellen.”

Weer een week later werd een stoffelijk overschot gevonden in het kanaal bij Retranchement. Waarom legden jullie toen opnieuw contact met de familie?
,,De familie is direct betrokken bij de zaak. Zij zitten dicht bij de bron. Daarnaast zijn we benieuwd naar hoe dit nieuws is binnengekomen, zodat je ook hun kant van het verhaal kan vertellen. Overigens is de familie altijd goed bereikbaar geweest en hadden ze inmiddels een woordvoerder aangesteld, die is gespecialiseerd in crisiscommunicatie. Dus het was voor ons ook duidelijk dat we hen altijd mochten bellen.”

Twee dagen later bleek het om delen van Ichelles lichaam te gaan, er werd nog verder gezocht naar andere delen. Op dat nieuws werd geschokt gereageerd. Hoe ga je daar als journalist mee om?
,,Dat zijn inderdaad gruwelijke details. In zulke gevallen houden wij het daarom ook puur bij de feiten. De politie deelt mee dat ze verder zoeken naar andere delen van het lichaam. Dat schrijven wij op. Later hoorde ik overigens dat de moeder van Ichelle zelf via Facebook had gezegd dat zij juist graag wilde dat iedereen de waarheid wist. En dat we van haar alle details mogen noemen. Maar dat heeft geen invloed op de manier waarop ik mijn artikelen schrijf.”

Zaterdagavond zijn alle resterende lichaamsdelen gevonden. Eerder die dag publiceerden jullie al een reportage. Waarom?
,,Er is in de afgelopen twee maanden zó ontzettend veel gebeurd, dat het voor de lezer ook wel eens handig is om dat eens op een rij te zetten. Daarom schreef ik een reconstructie. Eldridge Pentury is voor een ander artikel naar Aardenburg en Oostburg gegaan om een beter beeld te krijgen van de verdachte. Hij sprak wat voorbijgangers aan en haalde daar toch wel wat nieuwe informatie uit. Bijvoorbeeld van klanten, die zeiden dat ze hen had aangeboden om na sluitingstijd naar de winkel te komen en dingen te doen die wijzen in de richting van wat ze ‘zwarte magie’ noemen. Dat geeft toch weer een wat ander beeld. Maar daar verbinden we opnieuw geen conclusies aan.”

Hoe gaat het nu verder?
,,Afgelopen dinsdag is het voorarrest van de verdachte verlengd met 90 dagen. Dat is de maximale termijn. Daarna zou de zaak pro forma voor de rechter moeten komen. In de tussentijd gaat het OM natuurlijk verder onderzoek doen om bewijslast te verzamelen en de strafzaak rond te krijgen. Ik verwacht dat ze dan ook steeds minder met de media delen. Wij blijven de zaak gewoon volgen op de manier zoals we dat deden. En dat is door bij de feiten te blijven en pas iets op te schrijven als we zeker weten dat iets klopt.”

Hoe weet je dan zeker dat iets klopt?
,,Er gaan een heleboel geruchten rond en die krijgen ook wij te horen. Maar die schrijven we heel bewust niet op. In een kleine gemeenschap, waar iedereen elkaar kent, moet je daar heel secuur mee omgaan. En pas dingen opschrijven als je zeker weet dat het echt zo is. Dat doe je door ze te checken bij meerdere bronnen, of bij autoriteiten zoals de politie. Het is de taak van mij als journalist om in een vermissingszaak de feiten die boven tafel komen op te schrijven. Niet om sensatie te zoeken. Daar blijven we ver vandaan.”

Hoe is het voor jou als regioverslaggever om opeens een moordzaak te volgen?
,,Tja, opeens ben je bijna een misdaadverslaggever. Maar ook dit hoort bij mijn werk als journalist. Het is ergens wel anders, omdat je met meer gevoeligheden te maken hebt. Maar mijn werk blijft in essentie toch hetzelfde: ik ga op zoek naar informatie, spreek verschillende bronnen, en schrijf alleen de gecontroleerde feiten op. En zo blijf ik dat de komende tijd ook gewoon doen.”